=====ROZWIŃ===== Cześć! Nazywam się Anna. Mam dwadzieścia lat. Około półtora roku temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. To był wtedy dla mnie "Podjęłam taką decyzję z miłości do ciebie" - mówi młoda matka do syna. Mamy nadzieję, że macie pod ręką chusteczki. Jej piękne słowa chwytają za serce. Hannah Mongie miała zaledwie 17 lat, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. Swojego partnera znała dopiero od kilku tygodni. Planowali być ze sobą i mimo wszystko stworzyć pełną miłości rodzinę. Wtedy wydarzyła się tragedia. Kaden Whitney zmarł we śnie, a Hannah została sama. Bardzo bała się samotnego macierzyństwa w tak młodym wieku. Postanowiła wystąpić o adopcję. Skorzystała z portalu, który zajmuje się pośredniczeniem w legalnych adopcjach. Tak poznała Brada i Emily Marsh, którzy zostali wybrani na rodzinę adopcyjną. Po narodzinach dziecka, Hannah miała 48 godzin, aby pożegnać się z synkiem. Nazwała go Taggart Cayden. W tym czasie nagrała wzruszający filmik, w którym tłumaczy synkowi, dlaczego zdecydowała się na oddanie go do adopcji: "Za chwilę podpiszę dokumenty i staniesz się synkiem Emily i Brada. Chcę, żebyś wiedział, jak bardzo cię kocham. Bardziej niż kogokolwiek kochałam. Podjęłam taką decyzję z miłości do ciebie, ponieważ wiedziałam, że nie jestem w stanie zapewnić ci tego, czego potrzebujesz" - mówiła z płaczem matka. (fot. Mongie) W dalszej części swojego pożegnalnego "listu" opowiedziała mu całą historię jego przyjścia na świat oraz miłości między nią, a jego zmarłym ojcem: "Od dnia, kiedy zmarł twój tata, było mi naprawdę ciężko nawet myśleć o tym, że mogłabym cię oddać innej rodzinie. Jesteś moją ostatnią częścią Kadena. Jednak weszłam na stronę adopcyjną i znalazłam twoich rodziców - Brada i Emily Marshów. Pokochałam ich. Przez całą ciążę czekałam tylko na te dwa dni, które będę mogła spędzić razem z tobą. I właśnie następuje ostatnia godzina tych dwóch dni". Hannah zaprzyjaźniła się Bradem i Emily. Otrzymała od nich mnóstwo wsparcia zarówno w trakcie ciąży, jak i po niej. Młode małżeństwo poruszone historią 18-latki pomogło jej stanąć na nogi. Wspólnie zgodzili się, aby adopcja była otwarta, a Hannah mogła utrzymywać pewien kontakt z dzieckiem na zasadach określonych przez rodziców adopcyjnych. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć. do adopcji - Dolnośląskie - sprawdź kategorię Psy. Strona główna. Zwierzęta. Psy. Psy - Dolnośląskie. Sortuj: Wybrane dla Ciebie. Psy do adopcji 2232. Psy rasowe 2.

Oddałam dziecko, bo jestem biedna Data utworzenia: 24 grudnia 2013, 7:49. Bogumiła S. (23 l.) z wioski koło Poddębic akurat była w trakcie rozwodu, gdy zorientowała się, że jest w ciąży. Ale nie z mężem. A biologiczny ojciec nie chciał nawet słyszeć o dziecku. Kobieta podjęła więc decyzję, by po porodzie oddać niemowlę innej rodzinie. Jej samej nie byłoby stać na utrzymanie rodziny. – Jestem za biedna – przyznaje w rozmowie z Faktem. I zastrzega, że dziecko oddała w dobre ręce, a nie sprzedała. Ale dla prokuratury sprawa jest jasna – Bogumiła S. dokonała nielegalnej adopcji i powinna za to odpowiedzieć przed sądem! Bożena S. Foto: Grzegorz Niewiadomski / Kobieta - jak nas zapewnia - przemyślała decyzję o oddaniu dziecka. I sama, jeszcze w ciąży, zaczęła szukać nowej rodziny dla nienarodzonego synka. – „Znalazłam w internecie portal, gdzie ludzie szukali osób, które chcą przekazać dziecko do adopcji. Zgłosiło się tam do mnie wiele par. Niektórzy pytali o cenę za dziecko. Ale ja postawiłam tylko jeden warunek: kontakt z synem ”– opowiada Faktowi zbolała to właśnie w internecie Bogumiła trafiła na parę z Olsztyna - Agnieszkę i Grzegorza Z. – „To skromni ludzie: sekretarka i pracownik sklepu” – wyjaśnia nam. I razem, wszyscy troje, byli na sali porodowej, gdy na świat przychodził Jasio. I zaraz po porodzie zabrali niemowlę już do swojego domu. Bogumiła wróciła do siebie, gdzie czekało na nią jej pierwsze dziecko – starszy syn, 4-latek. Kilkanaście dni później ktoś zawiadomił policję, że młoda kobieta była w ciąży, ale w jej domu nie ma niemowlęcia. Bogumiła S. została zatrzymana. Usłyszała zarzut handlu ludźmi i nielegalnej adopcji. – „Gdybym złożyła wniosek do sądu o ustanowienie nowych rodziców rodziną zastępczą do czasu zrzeczenia się przeze mnie praw rodzicielskich, nie mielibyśmy kłopotów. A tak zostałam już napiętnowana” – przyznaje kobieta, która dopiero po fakcie zorientowała się, jak powinna legalnie załatwić taką sprawę. – „Ale najbardziej cierpi Jaś i rodzice, którzy tak na niego czekali –” mówi. Zobacz także Niemowlę zostało zabrane parze z Olsztyna i trafiło do prawdziwej rodziny zastępczej. – „My tylko chcieliśmy adoptować Jasia –” tłumaczą się Agnieszka i Grzegorz Z. – „Kiedy go nam zabierali, przyjechali jak hycle po psa. Bez ubranek, kocyka czy fotelika –” płacze teraz pani Agnieszka. Wciąż chcę z mężem adoptować Jasia. I zarzeka się, że Bogumiła S. mówi prawdę. – „Nie było mowy o sprzedaży dziecka” – przysięga. /3 Grzegorz Niewiadomski / Kobieta tłumaczyła, że nie miała pieniędzy na wychowanie dziecka /3 Bogdan Hrywniak / Policja odebrała dziecko przybranym rodzicom /3 Marek Szybka / mecenas Maria Wentlandt-Walkiewicz Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

Baza dzieci do adopcji 2023. Osoby chcące adoptować dziecko, mogą przeglądać profile dzieci do adopcji na rozmaitych stronach internetowych. Na adopcję czekają zarówno dzieci z Polski, jak i całego świata. Ośrodek adopcyjny w Koszalinie posiada własny katalog dzieci do adopcji, dostępny bezpośrednio w placówce. Podstawa prawna
fot. Adobe Stock, missty Siedziałam jak zahipnotyzowana na ławce przy zieleniejącym skwerze już drugą godzinę. Gapiłam się na pływające po stawie łabędzie i nie potrafiłam zebrać myśli. Wszystko wróciło. Wszystko, o czym przez tyle lat nie pamiętałam. Nie chciałam pamiętać… Oddałam moją Kasię do adopcji. Oddałam ją obcym ludziom. Dawno temu. W innym życiu. Potem starałam się o tym zapomnieć, wymazać ten fakt ze swojej pamięci. Nie miałam wtedy innego wyjścia, przynajmniej tak sobie wciąż powtarzałam. Miesiąc wcześniej skończyłam siedemnaście lat. Mieszkałam z babcią staruszką, która bardziej potrzebowała mojej opieki, niż mogła być dla mnie wsparciem. Ojciec dziecka? Gdy tylko dowiedział się o ciąży, odciął się ode mnie całkowicie. Miał swoją rodzinę, żonę, dzieci; nie chciał mieć z nami nic wspólnego. Powiedział to jasno i wyraźnie. A ja wtedy nie potrafiłam walczyć ani o siebie, ani o Kasię. Czułam się winna. Wydawało mi się, że to, co się stało, jest karą dla mnie za romans z żonatym facetem. Przecież chciałam, by dla mnie zostawił rodzinę… Na swoje usprawiedliwienie powiem tylko, że raczył mnie standardowymi kłamstwami, jak to mu źle w małżeństwie. A jak nastolatka miała rozpoznać kłamstwo? Dopiero gdy przyszło co do czego, zrozumiałam, jaka byłam głupia. Mój ukochany nie miał zamiaru burzyć dla mnie swego poukładanego życia. Chciał się tylko zabawić. Zostawiłam więc dziecko w szpitalu, zrzekłam się praw do niego i byłam przekonana, że zrobiłam najlepiej, jak mogłam. Nie myślałam o tym później, ze wszystkich sił starałam się nie myśleć. I udało mi się. Po śmierci męża poczułam pustkę W szkole wieczorowej zrobiłam maturę, poszłam do pracy. Do końca zajmowałam się babcią, która z upływem czasu coraz bardziej tej opieki potrzebowała. Potem poznałam Andrzeja, a po śmierci babci wyjechałam do niego do Poznania i wzięliśmy ślub. Dwa lata później przyszła na świat nasza córka Małgosia, a kiedy skończyła pięć lat, urodził się syn Konrad. Po prostu założyłam rodzinę i starałam się być szczęśliwa. Andrzej pracował, ja zajmowałam się dziećmi i domem. Skończyłam dwuletnie studium księgowe i kiedy Małgosia poszła do szkoły, a Konrad do przedszkola, wróciłam do pracy. Nigdy nie powiedziałam mężowi, że miałam już wcześniej dziecko. Z czasem sama prawie o tym zapomniałam. Wydawało mi się to snem, filmem, fatamorganą. Aż do dnia, gdy wszystko odżyło. Córka z zięciem namówili mnie na wyjazd do sanatorium, mimo że broniłam się przed tym, jak tylko mogłam. Nie chciałam nigdzie wyjeżdżać, nie chciałam w ogóle ruszać się z domu. Po śmierci Andrzeja zdrowie nagle zaczęło mi szwankować. Ciągle czułam się zmęczona, apatyczna, nie miałam na nic siły, a poza tym odczuwałam coraz silniejsze bóle stawów. Lekarze mówili, że to standardowa postresowa reakcja organizmu, ale bez leczenia może się z tego wywiązać jakaś poważna choroba. Nie wiem, pewnie mieli rację. Właściwie było mi już wszystko jedno… Andrzej zachorował, lecz nikt nie spodziewał się, że wszystko potoczy się tak szybko. Trzy miesiące i było po wszystkim. Kiedy zostałam sama, poczułam wokół siebie ogromną pustkę. Konrad od czasu ukończenia studiów mieszkał w Londynie. Tam miał partnerkę i dziecko, które nawet nie bardzo umiało mówić po polsku. Małgosia mieszkała co prawda w Poznaniu, ale mąż, dwoje małych dzieci i praca absorbowały ją całkowicie. Nie miała zbyt dużo czasu dla matki. Nie czułam żalu do swoich dzieci. Takie jest życie: każdy ma własne kłopoty, obowiązki, radości, i musi je jakoś upchnąć w ciągu dwudziestu czterech godzin. Sama pamiętałam, że nie jest to proste. Małgosia się starała, nie powiem. Wpadała do mnie, kiedy tylko wygospodarowała jakąś wolną chwilę. I ostatnio, za każdym razem molestowała mnie o to sanatorium. – Mamunia, daj się namówić – prosiła. – Lekarz wie, co mówi. Odpoczęłabyś sobie, oderwała się od szarej codzienności, przeszła kilka zabiegów na te swoje stawy. Może nawet byś poznała kogoś… – Gośka! Ojciec jeszcze dobrze w grobie nie ostygł, a ty wymyślasz takie głupoty! – złościłam się początkowo. – Ale, mamuś, ja nie o tym – tłumaczyła się córka. – Mam na myśli jakieś koleżanki. Syn musiał porozumieć się z nią za moimi plecami, bo też ciągle wydzwaniał i niby przypadkiem zaczynał temat sanatorium. W końcu dałam się namówić. Nie tyle dlatego, że chciałam jechać, ile żeby dali mi święty spokój. Miałam dość tego nękania mnie w kółko o jedno i to samo. Zresztą może i mieli rację. Wiedziałam, że chcą dobrze. I dla mnie, i dla siebie też. Zdawałam sobie sprawę z tego, że gdybym poważnie zachorowała, Małgosia musiałaby się podjąć opieki nade mną. Nie chciałam sprawiać córce kłopotów, żeby ktoś musiał się mną zajmować. – Przecież mama jest jeszcze młoda – powiedział mi któregoś razu zięć. – Powinna mama pomyśleć o sobie, zadbać o swoje zdrowie. Gośka się martwi… Ona nic nie mówi, ale nie śpi po nocach, płacze i wciąż mi powtarza, że co to będzie, gdyby mama zachorowała. Gdyby mamie coś się stało, ona tego nie przeżyje. Niech się mama trochę postara zadbać o siebie, proszę. Chyba właśnie te słowa mojego zięcia postawiły mnie na nogi i pomogły mi podjąć decyzję. Dwa miesiące później pojechałam do sanatorium. Zawsze bardzo lubiłam jeździć nad morze, dlatego od razu poprosiłam lekarza, żeby mnie tam właśnie skierował. Kiedy dzieci były małe, co roku pluskaliśmy się w chłodnych wodach Bałtyku. Przyjechałam, zakwaterowałam się, odpoczęłam po podróży. Pierwszego dnia poszłam na spacer po plaży i spacerowałam blisko godzinę, choć wiał silny wiatr. Patrzyłam na wydmy, zachmurzone niebo, na statki w oddali – i zanurzałam się we wspomnieniach. Wracałam do czasów młodości. Tyle szczęśliwych chwil… Następnego dnia przed południem odwiedziłam panią doktor, która miała zbadać moje stawy i zdecydować, jakie zabiegi będą dla mnie najlepsze. Zapukałam, weszłam i… już w drzwiach gabinetu poczułam, że nogi się pode mną uginają, a świat wiruje. Kobieta siedząca za biurkiem była tak bardzo podobna do mojej Małgosi! Niemal jak siostra bliźniaczka! A Gosia w niczym nie przypomina ani mnie, ani Andrzeja, tylko moją mamę. Ma te same oczy, włosy, nawet uśmiech ten sam. Oczywiście od razu przypomniała mi się Kasia, odżyły wspomnienia… Może dlatego, że poprzedniego dnia dużo myślałam o przeszłości? W każdym razie tak mnie zaszokowało to podobieństwo, że stałam jak słup soli i nie mogłam zrobić kroku. Wydawało mi się, że jeśli puszczę framugę, której się trzymałam, to się przewrócę. – Co się dzieje? – pani doktor poderwała się zza biurka, podbiegła, przytrzymała mnie pod ramię. – Źle się pani czuje? Proszę, usiądźmy… – podprowadziła mnie do krzesełka dla pacjentów. – Nie, nie, już wszystko w porządku – zaprzeczyłam szybko. – Trochę mi się tylko zakręciło w głowie. To nic takiego. – Proszę się napić wody – podała mi szklankę. – Zaraz zmierzymy ciśnienie. Krzątała się wokół mnie, a ja przyglądałam się jej w milczeniu. Owszem, bardzo przypominała Małgosię, ale nie aż tak, jak mi się w pierwszej chwili wydało. Była od niej nieco niższa i szczuplejsza i miała inne włosy. Za to oczy… prawie identyczne. Podobnie jak uśmiech. Kiedy pani doktor się uśmiechnęła, wyglądała jak moja córka. Zaczęłam ją wypytywać o rodzinę Wyszłam z jej gabinetu i opadłam na pierwszą napotkaną ławkę przy skwerze. Przesiedziałam tam do wieczora. Nawet na kolację nie poszłam, nie byłam w stanie. Wciąż myślałam o tej kobiecie i o tym, jak bardzo jest podobna do Małgosi. W jednej chwili mówiłam sobie, że to przypadkowe podobieństwo, a po chwili nabierałam niemal pewności, że w gabinecie lekarskim spotkałam Kasię, swoją córkę. Od tego czasu zaczęłam uważnie obserwować panią doktor. Nazwisko wypisane na plakietce nic mi oczywiście nie mówiło, ale imię się zgadzało. W papierach, które podpisałam, zrzekając się praw do dziecka, zaznaczyłam, że chcę, aby miała na imię Katarzyna. Tak jak zmarła przy moim urodzeniu mama, którą znałam tylko ze zdjęć. Myślałam o tym bardzo długo i intensywnie, aż w końcu wmówiłam sobie, że pani doktor to Kasia, i zaczęłam naprawdę w to wierzyć. Wraz z tą wiarą przyszła chęć dowiedzenia się czegoś więcej o mojej od lat niewidzianej córeczce. Córeczce, którą oddałam, bo byłam za młoda i za słaba… Wyglądało na to, że dobrze ułożyło jej się w życiu. Wyglądała na szczęśliwą. Choć pozory czasem mylą. W końcu ja też przez te wszystkie lata wydawałam się zadowolona, podczas gdy w moim sercu tkwiła zadra, która nie pozwalała mi do końca cieszyć się niczym… Ani małżeństwem z Andrzejem, ani domem na przedmieściach, ani narodzinami dzieci. W środku byłam smutna. Podczas następnej wizyty w gabinecie „mojej Kasi” usilnie myślałam, jakby skierować rozmowę na życie osobiste pani doktor. – Jest pani zadowolona z zabiegów? – spytała mnie. – Podoba się pani u nas? – Wie pani, nie chciałam tu przyjeżdżać, ale teraz jestem bardzo zadowolona – odparłam. – To córka mnie namówiła. Bardzo się martwi o te moje chore stawy, w ogóle bardzo się o mnie troszczy. A pani doktor ma dzieci? – zapytałam znienacka. Spojrzała na mnie uważnie, zaskoczona pytaniem, ale po chwili roześmiała się. – Tak, mam, dwoje. – Duże? – dopytywałam. – Dziesięć lat. Bliźniaki. Straszne urwisy. – Ach… czyli chłopcy? – paplałam, zastanawiając się, kiedy panią doktor zdenerwuje moje wścibstwo i każe mi się odczepić. Pokręciła głową i odwróciła w moim kierunku stojące na biurku zdjęcie. – Jacek i Agata – powiedziała. Na zdjęciu byli roześmiani chłopiec z dziewczynką i śniady mężczyzna. Pani doktor stuknęła paznokciem w fotografię. – Mój mąż pochodzi z Włoch, a dzieciaki, jak widać, są podobne do niego. Tylko imiona mają polskie. Moja mama im takie wybrała. Ze starej polskiej dobranocki. „To moje wnuki…” – pomyślałam. Do końca pobytu biłam się z myślami, co powinnam zrobić. Nie spałam po nocach, a jak już zasnęłam, męczyły mnie koszmary. Chwilami miałam ochotę chwycić Kasię w ramiona i wszystko jej opowiedzieć. Przeprosić za to, że ją opuściłam, błagać o wybaczenie… Ale przecież to wywróciłoby jej życie do góry nogami! I nie tylko jej. Co powiedzieliby na to Małgosia i Konrad? Dowiedzieliby się, że mają siostrę… Na pewno mieliby żal, że zataiłam przed nimi prawdę! A rodzina Kasi? Jej przybrani rodzice? Być może ona wcale nie wie, że jest adoptowana. I być może wcale nie pragnie się dowiedzieć. Nie umiałam podjąć decyzji. Dwa dni przed wyjazdem jakby coś we mnie wstąpiło. „Przecież nie mogę ot, tak sobie wyjechać! – pomyślałam. – Nie mogę udawać, że nic się nie stało. Już raz Kasię zostawiłam, mam to zrobić po raz drugi?”. Poszłam prosto do recepcji, aby zapytać, gdzie mogę spotkać panią doktor, bo mam do niej ważną, bardzo ważną sprawę. – Niestety, pani Kasia wyjechała. Jeśli potrzebuje pani lekarza, to… – A kiedy będzie? – przerwałam jej. – Oj, chyba nieprędko – pokręciła głową recepcjonistka. – Jej mama zachorowała. Są ze sobą blisko, pani Kasia wzięła urlop. Nigdy więcej nie widziałam tamtej lekarki. Czy to była moja córka? Sama już nie wiem. Dwa dni później wyjechałam z sanatorium, wróciłam do swojego domu, do swojego życia, do córki, zięcia i wnuków. – Mamo, zapomniałam ci powiedzieć – powiedziała Gosia. – Konrad dzwonił, przylatują z Angelą i małym w sobotę. Pytał, czy będą mogli się u ciebie zatrzymać. – Oczywiście, kochanie, oczywiście. Przed oczami stanęło mi zdjęcie, które pokazała mi doktor Kasia, a na nim dwoje ciemnowłosych, śniadych dzieci, ale odepchnęłam od siebie to wspomnienie. Oddałam wtedy Kasię i nic już na to nie poradzę. To przeszłość, a z przeszłością należy się pogodzić. Liczy się to, co tu i teraz. No właśnie, muszę przygotować mieszkanie na przyjazd syna z żoną i wnukiem, z którym nie potrafię się porozumieć. Może zapiszę się na lekcje angielskiego? Czytaj także:
Dlaczego warto? Wielu rodziców, którzy podjęli się adopcji dziecka podkreśla, jak pięknie jest obdarzyć miłością i szacunkiem człowieka, który z przyczyn zupełnie od niego niezależnych stracił możliwość rozwijania się w rodzinie. Każde dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje czterech rzeczy: miłości, miłości
Minęła kilka lat, a kobieta twierdzi, że postąpiłaby dokładnie tak samo. Fot. iStock Osądzanie innych ludzi przychodzi nam bardzo łatwo, o czym doskonale świadczy historia Marioli. Kobieta cztery lata temu oddała dziecko do adopcji. Nie żałuje, chociaż do dzisiejszego dnia ponosi konsekwencje tamtej decyzji. Mariola zdecydowała się opowiedzieć swoją historię. Jednocześnie pragnie was zapytać, dlaczego tak łatwo kobiety krytukują postawę innych kobiet? Oto jej historia. W ciążę zaszłam przypadkiem. Ani ja, ani mój facet jej nie planowaliśmy. To był dla nas ogromny szok, ponieważ zawsze używaliśmy zabezpieczenia. Przyznaję, że nie ucieszyliśmy się. Chociaż byłam w związku z Piotrem od dwóch lat i wiedziałam, że to z nim chcę spędzić życie, wiadomość o ciąży okazała się ciosem. Gdy powiedziałam mu o wszystkim, potwierdził, że dla niego również. Zarówno Mariola, jak i Piotr dopiero co skończyli studia. Oboje zarabiali po 1500 zł i wynajmowali mieszkanie. Ich rodziców nie stać było na udzielenie pomocy finansowej. Zobacz także: Najładniejsze arabskie imiona dla Twojego dziecka (Są bardzo oryginalne i pięknie brzmią!) Fot. Przez kilka tygodni rozpaczałam, co zrobić. Nie chciałam abortować tego dziecka, ale wychowanie również nie wchodziło w grę. Niby za co mielibyśmy je wychować? Nasze zarobki ledwo wystarczały na życie od miesiąca do miesiąca, a gdybym ja przeszła na macierzyński, byłoby jeszcze gorzej. Poza tym dziecko to dodatkowa gęba do wykarmienia. Tak, wiem, że wyrażam się dosłownie i może według niektórych bez serca, ale łatwo to mówić osobom, które dużo zarabiają i mają swoje własne mieszkania. My nawet o kredycie mogliśmy pomarzyć. Któregoś dnia Piotr zaproponował, żebyśmy oddali dziecko do adopcji. Chociaż nie uśmiechało mi się chodzenie z brzuchem przez 9 miesięcy, przystałam na to. Rozumiałam, że nie było lepszej opcji... Bałam się tylko, jak powiemy to innym, w końcu wszyscy znajomi mieli zobaczyć moją ciążę. Podobnie rodzina. Okazało się, że przypuszczenia Marioli nie były bezpodstawne. Na początku powiedzieliśmy prawdę tylko najbliższym. Oczywiście komentarzom nie było końca. Zwłaszcza rodzina Piotra dała nam się we znaki. Jego mama powiedziała, że zerwie z nami kontakt, jeśli tak postąpimy. Uznała, że za bardzo się nad sobą rozczulamy. Piotrowi kazała się postarać o lepszą pracę, a mnie wziąc garść. Ciągle powtarzała, że jak urodziła Piotra, również była z jego ojcem w kiepskiej sytuacji finansowej. Fot. Te argumenty nie przekonały nas. Ja szukałam pracy przez prawie rok, a Piotr jeszcze dłużej. Oboje ukończyliśmy kierunki, po których trudno coś znaleźć. Szkoda, że nie znaleźliśmy zrozumienia u jego rodziców. Zresztą moi nie okazali się lepsi. Mama przez kilka dni płakała, a ojciec przestał się do nas odzywać. Nie mógł przeboleć, że chcemy oddać jego pierwszego wnuka do adopcji. Nie potrafili nam pomóc finansowo, ale jeszcze bardziej nas zdołowali. Mariola i Piotr się nie ugięli. Kilka tygodni po porodzie było dla nich bardzo bolesne, ale czuli, że postępują dobrze. Wiedzieli, że córka trafiła w dobre ręce. Chyba każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko dorastało w komfortowych warunkach. Obecnie minęło kilka lat, a nasza sytuacja materialna niewiele się poprawiła. Nadal wynajmujemy mieszkanie i prawdopodobnie będziemy jeszcze długo oszczędzać na wkład własny. Niestety nie to jest najgorsze. Ludzie dosłownie nas zlinczowali. Mariola twierdzi, że finał był taki, że zarówno rodzice Piotra, jak i jej matka oraz ojciec przestali się do nich odzywać. Podobnie zareagowali sąsiedzi oraz mieszkańcy osiedla. Zobacz także: Prośba Justyny: „Doradźcie mi, czy wybrałam dla syna ładne imię” Fot. Nie mieszkamy w małym mieście, ale na osiedlu wszyscy się znają. Sąsiedzi i znajomi widzieli, że chodzę z brzuchem. Gratulowali mi, ale ja od razu ucinałam temat. Nic nie chciałam mówić o dziecku. Dopiero po porodzie, gdy nadeszła kolejna fala ciekawskich pytań, przyznałam, że oddaliśmy córkę do adopcji. Gdybym wiedziała, że spotkam się z taką falą nienawiści i potępienia, być może skłamałabym, że dziecko zmarło. Niestety stało się. Pamiętam, gdy raz kasjerka w sklepie odmówiła mi skasowania towaru. Bezczelnie powiedziała, że wyrodnej matce nie sprzeda. Zażądałam spotkania z kierownikiem, ale okazał się kolejną babą, która mnie osądziła. Wyszłam ze sklepu ze spuszczoną głową, pośród wyzwisk i nieprzyjemnego syku. Przecież nie będę się tlumaczyć każdemu, że nie stać mnie na dziecko. Poza tym powiedziałam kilku osobom, a one uznały, że to nie jest wytłumaczenie i trzeba się było bardziej postarać, żeby zapewnić dziecku byt. Oprócz tego zdarzyło sie jeszcze kilka innych nieprzyjemnych sytuacji. Tylko dwie znane mi osoby nas nie potępiły. Znajomy ksiądz oraz moja siostra. O reszcie szkoda w ogóle mówić... Przez kilka miesięcy rozważaliśmy nawet z Piotrem wyjazd z miasta albo przeprowadzkę na inne osiedle. W końcu daliśmy sobie spokój. Piotr powiedział, że jeżeli tak zrobimy, zachowamy się jakbyśmy byli winni, a to przecież nieprawda. Mariola twierdzi, że żadne z nich nie żałuje decyzji podjętej kilka lat temu. Nie zdążyliśmy jej pokochać. Uznaliśmy, że tak będzie lepiej. Wiem, że nasza córka została adoptowana przez bogatych ludzi, którzy nie mogli mieć własnego dziecka. Na pewno została otoczona miłością oraz żyje w dostatku. Nigdy nie przyszło nam do głowy, aby ją odwiedzić. My tylko daliśmy jej życie. Prawdziwi rodzice to ci, którzy wychowują. Słyszałam, że niektórzy ludzie żałują takich decyzji, ale my do nich nie należymy. Minęło kilka lat, a ja wiem, że gdyby podobna sytuacja przydarzyła się teraz, postąpilibyśmy podobnie. Nie zdecydowałam się na aborcję, więc mam spokojne sumienie. Jest mi tylko przykro, bo inni uznali nas za ludzi bez serca. Mariola Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia
Baza dzieci do adopcji 2023. Osoby chcące adoptować dziecko, mogą przeglądać profile dzieci do adopcji na rozmaitych stronach internetowych. Na adopcję czekają zarówno dzieci z Polski, jak i całego świata. Ośrodek adopcyjny we Wrocławiu posiada własny katalog dzieci do adopcji, dostępny bezpośrednio w placówce. Podstawa prawna
Pamiętacie historię pani Danuty, która zmuszona przez swoich rodziców oddała swoją córkę do adopcji? Od tamtej pory minęło prawie pół wieku. I w końcu matka i córka spotkały się! Prosiłam, by Basia mi wybaczyła — mówi kobieta walcząc z łzami. — Do końca życia będę nosić ten ciężar na sercu... Zapewniłam moje dziecko, że zawsze myślami i sercem byłam przy niej. — Czterdzieści siedem lat czekałam na tę chwilę —opowiada pani Danuta uśmiechając się przez łzy płynące po policzkach. — Nie jestem w stanie powiedzieć jak bardzo jestem szczęśliwa i co się dzieje w moim sercu. Wciąż nie mogę uwierzyć, że moja córka mi wybaczyła, że mogłam ją poznać i jej pani Danuty, która została zmuszona przez rodziców do oddania swojej córki do adopcji poruszyła wiele serc naszych czytelników. Po raz pierwszy ukazała się na łamach "Gazety Olsztyńskiej" 8 grudnia 2017 roku. Od tego dnia byłam w ciągłym kontakcie z panią Danutą i naszymi czytelnikami, którzy pisali komentarze i słali maile. I tak pod koniec grudnia 2017 roku powstał kolejny artykuł, w którym opisujemy w jaki sposób dzieci naszej bohaterki odnalazły siostrę. Wtedy raz pierwszy pani Danuta miała okazję z nią porozmawiać. Wiele osób kibicowało cały czas pani Danucie, jej rodzinie i Basi. Życie napisało ciąg dalszy... Z ogromną radością mogę teraz napisać o szczęśliwym spotkaniu matki i córki. — Od pierwszej rozmowy z Basią minęło trzy miesiące, a dla mnie to cały czas był czas oczekiwania na spotkanie — opowiada pani Danuta. — Modliłam się i wierzyłam, że moja córka kiedyś zechce mnie zobaczyć i poznać swoje rodzeństwo. Rozumiałam, że potrzebuje czasu, żeby poukładać sobie to wszystko... Nie spałam nocami, tylko marzyłam o chwili kiedy wezmę ją w ramiona i przytulę. Tak bardzo chciałam żeby mi wybaczyła, by pozwoliła poznać mi swoją rodzinę. Wiem, że straconych lat nie uda się nadrobić, ale chociaż ten czas, który mi pozostał na tym świecie spędzić do tegorocznych Świąt Wielkanocnych w rodzinie pani Danuty zajęły się dzieci i wnuki. A ona — jak co roku — poproszona została o upieczenie wielkanocnej baby drożdżowej, która co roku gości na ich stole świątecznym. W niedzielny poranek po mszy rezurekcyjnej cała rodzina wybrała się do domu Elżbiety – córki pani Danuty. Patrzyłam to na męża, to na dzieci i na moją córeczkę. Łzy płynęły mi ciurkiem po twarzy, bałam się wykonać jakiegokolwiek gestu, by ten cudowny sen nie skończył się. To mój mąż pierwszy podszedł do Basi, przywitał się z nią i chłopakami. Ja powoli podeszłam do córki i szlochając wtuliłam się w jej ramiona. Basia też płakała... Chyba wszyscy płakaliśmy... przytulałam po kolei wszystkich: wnuki, męża Basi i ją samą. Cały czas trzymałam jej rękę w swojej dłoni, ale nie byłam w stanie nic dłuższy czas witano się i ściskano. Łzy płynęły po twarzach dorosłych i dzieci. Nawet kiedy już wszyscy zasiedli do stołu i podzielili się symbolicznym jajeczkiem nikt nie mógł przełknąć przygotowanych potraw. Obok pani Danusi siedziała jej córka. Obie spoglądały przez łzy na siebie. Po raz drugi tego dnia pierwszy przemówił pan Tadeusz, mąż Danuty, który powitał Basię i jej rodzinę i zapewnił, że są to najpiękniejsze święta jakie mogli sobie wymarzyć, i że ma nadzieję, że już zawsze będą spędzać je razem. Pani Basia była adopcyjną jedynaczką, a teraz zyskała dwójkę rodzeństwa, siostrzeńców i bratanków. Wraz z rodzeństwem po śniadaniu wielkanocnym wspólnie oglądali albumy ze zdjęciami, opowiadali historie ze swojego życia. A pani Danuta siedziała wzruszona i trzymała za rękę swoją odzyskana córkę. — Na zawsze zachowam ten obraz w pamięci, wspólne śniadanie, rozmowy. Te słowa spowodowały, że znów wszyscy płakaliśmy i ściskaliśmy się. Pocałowałam Basię w rękę i obiecałam jej, że dopóki Bóg nie zabierze mnie do siebie będę przy niej i jej rodzinie na dobre i i córka oraz rodzeństwo dzwonią do siebie prawie codziennie, a rozmowy trwają nawet po kilka godzin. Chcą nadrobić stracony czas. Pan Tadeusz śmieje się, że czasem telefon robi się czerwony i cały czas jest podpięty do ładowania. Przyznaje, że nie spodziewał się tak szczęśliwego zakończenia tej historii. Wiedział, że małżonka w nocy popłakuje, że przez cały czas tęskni za córką. Zawsze starał się wspierać ją i trzymał kciuki, żeby się spotkały, bo jak mówi, nie ma nic silniejszego niż więź matki z dzieckiem, nawet jeśli nie widzą się przez wiele lat.— A to wszystko dzięki czytelnikom i pani Asi, która wysłuchała mnie i opisała moją historię — zapewnia wzruszona pani Danuta. — Gdyby nie to, chyba nie zdecydowałabym się przyznać swoim dzieciom. Bałam się i wstydziłam... Daliście naszej rodzinie drugie życie, życie bez tajemnic, żalu, bólu. Jeśli ktoś z czytelników śledzi moją historię i jeśli w życiu miał podobną sytuację, a może nawet stracił przyjaciela czy kontakt z dalszą rodziną, niech wie, że warto szukać i walczyć o spotkanie czy pogodzenie się. Dziękuję wam wszystkim, że daliście mi szansę na szczęście. Wierzę, że są na ziemi dobre anioły, które pomogły mi odnaleźć moje Karzyńska
trzeba było zrobić adopcje otwartą i wtedy wiedziłabyś co dziecko robi i jak rośnie - to też zapobiegło by temu, że jak dorośnie to zwiąże się z kimś zbyt blisko spokrenionym z Twojej rodziny lub rodziny Twego "partnera".
Kim jest matka, która oddaje własne dziecko do adopcji? Pewnie wielu ludziom cisną się na usta same złe słowa. Tymczasem, choć to głupie się tłumaczyć, ja mam coś na swoje wytłumaczenie. Nie oznacza to, że nie żałuję, że Cię nie wychowywałam. Przez swoje życie idę z ciężarem w sercu, że mogłam dzielić tę codzienność z Tobą. Obserwować jak się rozwijasz, jak się śmiejesz. Nie mogłam tego zrobić. fot. Nie, nie chodziło o to, że miałam 15 lat Nie, wcale nie chodzi o to, że miałam 15 lat jak Cię urodziłam. Myślę, że rodzice by mi pomogli Cię wychować. Oczywiście nie byłoby to mile widziane w małej miejscowości, w której mieszkaliśmy. Moi rodzice, a Twoi dziadkowie, mieli jednak zawsze otwarte głowy. Nawet przekonywali mnie do tego, bym Cię zostawiła. Mówili, że jesteś moim najukochańszym synkiem, a ich wnuczkiem. Ja też tak myślałam i do dzisiaj myślę, bo zakochałam się w Tobie od pierwszego wejrzenia. Gdy pojawiłeś się na świecie od razu wiedziałam, że jesteś wyjątkowy. Prosiłam jednak pielęgniarki, by jak najszybciej Cię zabrały. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bolało to, że musiałam Cię oddać. Tzn. nie musiałam, ale chciałam. Wybacz mi, proszę Wiem, że wiele osób mnie oceniło. Każdy wie jak ktoś inny powinien żyć i ma dla niego milion rad. Zawsze nie to irytowało. Nikt nie próbował wczuć się w moje emocje, w mój żal, w mój ból. A to był ból fizyczny. To przekonanie o tym, co się stało i ta świadomość, że Cię oddam. Że trafisz do obcych ludzi, którzy będą Cię wychowywać i traktować jak syna. Wiem, że miałeś dobre życie, ale wiem też, że żyjesz z traumą, że oddała Cię własna matka. Wybacz mi. Nie znam Twojego ojca Nie wiem, czy dobrze zrobiłam. Wiem jednak, że wtedy, gdy podjęłam tę decyzję, byłam jej pewna. Skąd wzięłam na to siłę? Nie mam pojęcia. Byłam rozżalona i nieszczęśliwa. Nie chciałbyś, żeby ktoś taki Cię wychowywał. Nie pytaj też o swojego ojca. Nie znam go. Złapał mnie w bramie, w biały dzień, gdy wracałam ze szkoły. Zgwałcił mnie, a 9 miesięcy później urodziłeś się Ty. Wybacz mi, proszę. Oddałam Cię, bo uważałam to za jedyną słuszną decyzję. Zobacz także: Zdrowy egoizm. Naucz się go! . 465 225 218 454 194 101 299 487

oddałam dziecko do adopcji