Powstała w oparciu o francuskie systemy walki bagnetem oraz o japońską sztukę walki włócznią (sojutsu). Treningi odbywają się podobnie jak w kendo – w plastikowych ochraniaczach – zaś do walki używa się drewnianej, tępo zakończonej repliki strzelby (mokujū). Ćwiczenia odbywają się w parach poprzez wykonywanie

Wśród najbardziej popularnych sportów w Japonii wciąż królują te oparte na sztukach walki, które często mają swoje ogromne podłoże historyczne. Tak jest choćby w przypadku wywodzącego się z czasów samurajskich kendo. Czym tak naprawdę jest i co pozwala wyćwiczyć? Japońska szermierka? Kendo często nazywane jest japońską szermierką, natomiast bezpośrednie tłumaczenie tej nazwy to droga miecza. Wywodzi się z kultury samurajskiej, a techniki wykorzystywane w tej sztuce walki oparte są na samurajskiej szermierce bojowej zwanej kenjutsu. Kilkaset lat temu samurajowie doszli do wniosku, że ćwiczenia wykonywane ostrą, stalową bronią były bardzo niebezpieczne. Początkowo zastąpiono je zatem drewnianymi odpowiednikami, lecz i te mogły wyrządzić szkodę, stąd zaczęto korzystać z listewek bambusa owiniętych częściowo w skórę. W ten sposób powstały wreszcie shinai, a więc kije bambusowe, które wykorzystywane są obecnie. Taka broń jest bezpieczna i zwykle można przysporzyć nią jedynie parę siniaków. Trenowanie kendo obejmuje ćwiczenia dotyczące nie tylko technik wykonywania cięć i wymierzania ciosów, ale też chodzenia, więc usprawnia pracę nóg. W praktyce treningi te bywają zatem naprawdę intensywne. Ćwiczenia przygotowują do tzw. jigeiko, czyli walk. O w odróżnieniu od niektórych odmian sztuk walki, sport ten ma ściśle określone zasady i regulamin. Obszarami dozwolonymi do ataku są strefy ciała chronione przez poszczególne części zbroi. Japońska sztuka walki i charakteru Warto mieć na uwadze, że kendo to nie tylko techniki walki, lecz sposób na kształtowanie charakteru poprzez podporządkowanie się do zasad posługiwania się shinai. Jak sama nazwa tej dyscypliny wskazuje (droga miecza), kendo ma być drogą do zjednoczenia podczas walki umysłu, ducha oraz techniki, co w połączeniu ze sobą prowadzi do kształtowania własnej osobowości. Duże znaczenie ma też reiho, a więc etykieta. Nacisk kładzie się na szacunek względem drugiej osoby, poszanowania godności i charakteru człowieka. Tym samym kendo ma uczyć jak stawiać przeciwnikowi opór, ale też oddawania mu szacunku i zachowania skromności w przypadku wygranej. Podobnie jak wielu innych japońskich sztuk walki także tutaj mamy do czynienia z uczniami oraz mistrzami. Ci drudzy starają się przekazać uczniom wartości dotyczące dbania o swoje bezpieczeństwo i zdrowie oraz rozwijania swojego charakteru przez całe życie. Tym samym kendo staje się sposobem na życie – odkrywaniem swojej życiowej drogi poprzez techniki stosowane w treningu. Jak wygląda strój do kendo? Przystępując do pierwszych treningów uczestnicy zostają zwykle ograniczeni do nauki podstawowych technik oraz chodzenia, więc często wystarcza im zwykły strój sportowy. Przystępując jednak do poważniejszych ćwiczeń przywdziewa się specjalny, dwuczęściowy strój. Hakama to specjalne rozszerzane spodnie, które od przodu wyglądają niczym sukienka, natomiast bluza treningowa nazywa się keikogi. Do kendo nie stosuje się żadnego obuwia, bowiem szermierkę tę uprawia się poruszając się na bosych stopach. W przypadku odpowiednio zaawansowanych osób do stroju dochodzi kendogu, a więc zbroja ochronna. W jej skład wchodzą ochraniacze na: ręce i nadgarstki (kote), uda (tare), brzuch (do) oraz ochronny hełm (men). Zgodę na przywdzianie zbroi musi jednak wyrazić sensei (mistrz) i zwykle następuje to dopiero po przynajmniej kilku miesiącach treningów.

Karate Aikido Sumo Ju-Jitsu Ken-Jitsu Kendo Judo Ken-jutsu jest japońską szermierką na szable nazywane katana. Szablę tę, która jest długa i ciężka trzyma się oburącz. Ten sposób walki nie występuje w żadnej innej szermierce i jest to typowa sztuka walki dla Japonii. Tradycja mówi, że miecz jest odzwierciedleniem duszy samurajskiego wojownika. Kto nawet przez nieuwagę dotykał go bez zgody właściciela, narażał się na wielkie nieprzyjemności, a jeśli winowajcą był chłop, karano go śmiercią. Gdy zawinił samuraj, dochodziło do pojedynku. W przeciwieństwie do zachodniej szermierki japońska walka mieczem składa się z serii skomplikowanych cięć lub czasem po prostu jednego cięcia z góry na dół, które powala przeciwnika. Sztuka ken-jutsu została stworzona w połowie XIV wieku, a za jej prekursorów uważa się Orsieg i Jiou. W epoce samurajów sztuka ken-jutsu została doprowadzona do perfekcji. Twórcami najbardziej wyrafinowanych metod ken-jutsu uważani są trzej mistrzowie z XVII w. Zeisuken, Kensnin Teranishi i Tadaki Ono. Europejczycy często pytają, czy miecz japoński zwyciężyłby łatwo europejską szable? Trudno odpowiedzieć jednoznacznie. Te dwie szkoły nigdy nie były sobie przeciwstawiane na polu walki. Z kilku przesłanek można jednak wywnioskować, że Japończyk walczący kataną miałby więcej szans na zwycięstwo niż szlachcic posługujący się karabelą. Oburęczny uchwyt daje znacznie większą siłę i szybkość uderzenia, czego nie można uzyskać przez ruch z nadgarstka. Szermierz ken-jutsu może walczyć również jedną ręką, jeżeli uzna to za skuteczne. Miecz japoński wykuwany przez wiele tygodni z kilku rodzajów żelaza z łatwością przecina europejskie pancerze. Wreszcie samuraja uczono także walki dwiema szablami: drugą trzymaną nad głową w lewej ręce i krótką w prawej. Dziś, gdy walka na szable nie ma praktycznego znaczenia, ken-jutsu zostało zastąpione przez kendo, którego zasady i technika są bardzo podobne, z tym że kendo uprawia się imitacją katany - szablą z prętów pociętego bambusa. Duch walki rzeczywistej jest zachowany przez stosowanie form kata indywidualnych i w parach oraz ćwiczenie jai-jutsu i kumi-tachi. Kumi-tachi oznacza sposób treningu walki prawdziwymi szablami. Jest to kata wykonywane w parach, bez żadnych ochraniaczy. Oczywiście jest to sztuka bardzo widowiskowa. Szkolenie prowadzi się z bokken, drewnianą szablą podobną do prawdziwej. Ataki muszą zatrzymywać się maksymalnie blisko celu. Gdy atakuje specjalista kumi-tachi, jego atak zatrzymuje się kilka centymetrów od czoła partnera. W kumi-tachi niezbędny jest ciężki, długi trening, pomimo którego zdarzają się dość często zranienia, czasami bardzo ciężkie. Pomimo niebezpieczeństwa jeszcze współcześnie istnieje pewna liczba wiernych uczniów, którzy trenują kumi-tachi. Na ogół sztuka ta przechodzi z ojca na syna. "Japońskie sztuki walki" Krzysztof Fałatowicz, Hubert Górniak, Michał Dąbski

uprawia japońską sztukę walki