Charakterystyka: Kubek o pojemności 330 ml i wysokości 9,5 z ceramiki porcelitowej z powłoką polimerową. Przeznaczony jest do mycia ręcznego, lecz dzięki bardzo trwałej powłoce dobrze znosi mycie w zmywarkach (zalecany wybór niskich temperatur).Autorski projekt Spod Lady.
Jak to się stało, że taki mądry i dobrze chcący człowiek doprowadził życie na ziemi do takiego koszmaru? To nie jest przypadek. To jest plan. Od kiedy na ziemi pojawił się grzech, szansa o raju prysnęła jak bańka mydlana. Wiem, że nic nie wiem. To jedno z najbardziej ponadczasowych i trafnych myśli, jakie znam. Paradoks.
fot. Adobe Stock, Mangostar Beznadzieja kompletna z tymi autobusami – czy ci w PKS-ie naprawdę myślą, że każdy ma samochód? Ponad pół dnia zajęła mi wizyta u lekarza w mieście powiatowym, odległym raptem o 25 kilometrów! Wracałam zmordowana i zmarznięta, z tego wszystkiego zapomniałam wstąpić do apteki i musiałam zawrócić prawie sprzed bloku. W aptece masa ludzi! Od razu widać, że sezon grypowy się zaczął, bo kolejka do samych drzwi. A te dziewczyny tak się grzebią! Młode, powinny być zwinne, ale nie, stoi jedna z drugą koło komputera i pyk, pyk paluszkiem, dziesięć razy by w tym czasie sprawdziła, czy dany lek jest na półce czy nie, tylko kto by im kazał niepotrzebnie dodatkowe kroki robić? Za czasów, gdy ta apteka należała do Jadwigi i jej męża, nigdy się tak nie czekało, a jeszcze można było pogadać, poradzić się. Teraz jak w dyskoncie: niby uprzejmie, a zupełnie bezosobowo. Szkoda, naprawdę szkoda, że wszystko, co było solidne i dobre, odchodzi w przeszłość… Wracałam potem do domu i myślałam, jak to się wszystko dziwnie plecie: kto by pomyślał, że magister tak szybko się zawinie na drugi świat? Zdrowo żył, uprawiał sporty i nagle masz, czerniak! Chłopa po niecałym roku już nie było. Dużo wtedy Jadwidze pomogłam, w sumie to ja ją na sprzedaż apteki namówiłam, bo było widać, że kobieta nie ma już do interesu głowy ani serca. Czy to gdzieś jest napisane, że każdy musi trwać na posterunku do ostatniego tchnienia, szczególnie, gdy go stać na to, żeby wreszcie odpocząć? – Dzień dobry, Bożenko – czyjś głos wyrwał mnie z rozmyślań, gdy już byłam pod domem. Sąsiadka stała obok ławki przed swoją klatką z gazetą w dłoni, pewnie wyskoczyła do kiosku. Ta to nic klasy nie ma, słowo daję! Kurtkę narzuciła na kuchenny fartuch i tak wyszła do ludzi, dobrze, że bez wałków na głowie, choć i to jej się czasami zdarzało. – Może byś weszła na kawę? – zaproponowała. – Jakoś rzadko się widujemy ostatnio. Wymówiłam się zmęczeniem, w końcu po takiej tułaczce człowiek ma chyba prawo się wyciągnąć na swoim łóżku. Zresztą, między Bogiem a prawdą, co ja bym miała z nią robić? Jak znam życie, znów by się skończyło na oglądaniu „Śpiewających fortepianów” albo przeglądaniu kolejnej książki z przepisami kucharskimi. Do teatru bym jej wołami nie zaciągnęła. Prawda jest okrutna: żadne z nas koleżanki. Ani wspólnych zainteresowań, ani gdzieś wyjść razem. To w ogóle dwa różne światy, nie do porównania. Ile to jednak człowiekowi wykształcenie daje. Nie tylko wiedzę, ale także ciekawość świata i ogładę. – A wiesz, Bożena – sąsiadka dogoniła mnie, gdy już otwierałam klatkę. – Zapomniałam ci powiedzieć, znów widziałam tę twoją aptekarkę z Mirkiem… Wygląda na to, że nam się tu love story szykuje. – Głupstwa opowiadasz – nie wytrzymałam wreszcie. – Wstydziłabyś się tak ploty roznosić! Co za prymitywna, niemądra kobieta! Love story! Po pierwsze, Jadwiga jest w żałobie, aż czasem nerwy człowieka biorą, że tak wciąż swojego Tadeusza wspomina, w końcu chłop jak chłop, nie żaden ósmy cud świata… A po drugie, kto jak kto, ale taka inteligentna osoba od pierwszego rzutu oka by się na Mirku poznała: babiarz, mitoman i nic dobrego! Na podobne plewy tylko ja się mogłam wziąć i to dawno temu, gdy byłam jeszcze młoda i głupia. A i on miał 19 lat i wyglądał jak młody bóg, a nie ponad 50 i początki łysiny! Leżałam potem na kanapie, popijając herbatę i, chcąc nie chcąc, całe to niemiłe zdarzenie z przeszłości, znów stanęło mi przed oczami. Szkolna dyskoteka, tańczące pary i ja pod ścianą Patrząca jak chłopak, który mnie zaprosił, obejmuje inną. W końcu wyszłam – jak długo można dać się upokarzać? W poniedziałek przyszedł do mnie, jak przez dwa ostatnie tygodnie, na korki z matematyki. Nie mogłam na niego patrzeć i zapytałam w końcu, jak mógł mi to zrobić. A ten się pyta, wcielone niewiniątko, co „zrobić”? O co mi chodzi właściwie? Najpierw zaprasza, potem zostawia w kącie i jeszcze udaje, że nic nie wie! – Ja cię zapraszałem? – pamiętam jak dziś te wytrzeszczone w zdziwieniu oczy. – Przecież wstęp był wolny. Tylko pytałem, czy się wybierasz. Nieprawdopodobna bezczelność, naprawdę. To ja się poświęcam po cztery popołudnia w tygodniu, żeby wbić coś w ten tępy łeb przed maturą i uważam za naturalne, że facet zabiera mnie na tę zabawę, a on w oczy mi mówi, że do niczego się nie poczuwał! – Przecież moi starzy ci płacą za korepetycje, Bożena – dodał, jakby to wszystko wyjaśniało. – Owszem chcieli płacić, ale odmówiłam – sprostowałam. A ten wziął swoje rzeczy i po prostu wyszedł! Ani dziękuję, ani przepraszam, nic. Niby z porządnej, lekarskiej rodziny, a burak i cham. Maturę cudem zdał, za pomoc nawet nie podziękował. A ja już nigdy nie odzyskałam zaufania do facetów Nie mam żadnych wątpliwości, że to przez Mirka sypały się moje związki, bo nic, tylko czekałam, kiedy kolejny adorator zrobi mnie w trąbę i wystawi na pośmiewisko. Jedyne, co mnie pocieszało, to fakt, że i Mieleckiemu się specjalnie nie układało. Kiedy żona go zostawiła dla jakiegoś piłkarza z Warszawy, całe miasteczko huczało od plotek! W końcu zniknął, wyjechał za granicę i był spokój aż do śmierci jego rodziców. Widocznie i w obcych krajach mu nie szło, skoro wrócił i zamieszkał w dawnym domu. Jak znam życie, teraz Mielecki kiepsko przędzie i całkiem prawdopodobne, że szuka ustawionej finansowo kobiety, żeby się jej uczepić i płynąć przez życie bez większych wysiłków. „Jadwiga to jednak inteligentna babka i na mur-beton szybko gagatka przejrzy i odeśle, skąd przyszedł – myślałam mściwie. – Z pewnością stać ją na coś lepszego niż wybrakowany towar z odzysku!”. Jakieś dwa tygodnie później straciłam jednak tę pewność, bo idąc do biblioteki, natknęłam się na nich oboje. Stali razem w domu kultury, rozdyskutowani, przed obrazami miejscowej artystki. Jadwiga tylko pomachała mi ręką, nawet nie podeszła, żeby zapytać, jak się czuję ani nic. Dziwne. Czy to możliwe, że dała się omotać takiemu typkowi? Przecież on ją wykorzysta i porzuci! Postanowiłam, że muszę się z nią spotkać sam na sam i wybadać sprawę, a jeśli zajdzie konieczność, interweniować. Lubiłam i ceniłam tę kobietę Niecałe dwa lata temu owdowiała i z całą pewnością nie zasługiwała na to, żeby ktoś ją upokarzał tak jak mnie kiedyś. W piątek zadzwoniłam, żeby zapytać, czy nie wybiera się czasem na koncert pianistyczny do Szkoły Muzycznej, ale powiedziała, że jest przeziębiona i raczej zostanie w łóżku. Dopiero potem zaskoczyłam, że jako przyjaciółka powinnam zaoferować jej pomoc: przecież mieszka w tym wielkim domu całkiem sama i prawdopodobnie nawet głupiej szklanki wody nie ma jej kto podać! Nazajutrz upiekłam szarlotkę, przyniosłam z piwnicy dwie butelki soku malinowego i wybrałam się w odwiedziny. Jadwiga nie wyglądała na specjalnie chorą, twierdziła zresztą, że jej się poprawiło po lekach. Wydawała się jakaś taka… Trudno to określić dokładnie, w każdym razie odniosłam nieprzyjemne wrażenie, że mnie zbywa. – Czy on ci o mnie mówił? Mirek? – strzeliłam wreszcie i chyba trafiłam, bo się zaczerwieniła. Bąknęła coś, że skąd, wcale, dopiero co się poznali. Akurat! Z tego, co mówiła sąsiadka, wynika, że ich znajomość ciągnęła się już dobre dwa miesiące, to szmat czasu! – To teraz ja ci coś powiem, z dobrego serca – pociągnęłam koleżankę na fotel i usiadłam naprzeciwko niej. Nie było łatwo podzielić się tą historią, wiązała się przecież z takimi przykrościami! Ale jeśli się kogoś lubi i ceni, trzeba się poświęcać dla jego dobra. Prawdziwych przyjaciół poznajemy przecież w biedzie! – Doceniam, że mi opowiedziałaś swoją historię, Bożenko, choć naprawdę nie wiem, po co. Jestem dorosła i wiem, co robię. – Jak to: po co? – załamałam ręce. – Chciałam cię ostrzec, przecież jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami! – Nie przesadzajmy – położyła mi dłoń na ramieniu. – Koleżankami. Jesteśmy koleżankami. Zrobiło mi się przykro. Wzięłam płaszcz, torbę i wybiegłam na ulicę. Czy zawsze muszę angażować się w związki z ludźmi, którzy nie poczuwają się do żadnej lojalności i bagatelizują wszystkie zobowiązania?! Potem stanęłam, żeby ochłonąć. Emocje opadły, niepotrzebnie tak się uniosłam… Ludzie różne rzeczy mówią, gdy ktoś próbuje zerwać im różowe okulary. Ale czy to powód, żeby zostawiać ich na pastwę losu? Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
Wydaje mi się, że to dużo, bo ludzie na ogół nie są zbyt szczęśliwi – mówił Stanisław Bareja tuż po premierze swojego filmu "Miś", który miał okazać się jedną z
Choroba niepłodności jest społecznie wstydliwa, choć gdy o niej rozmawiamy, jesteśmy pełni empatii i zrozumienia. Współczujemy parom, które nie mogą zajść w ciążę, choć nadal nie wiemy, co jest przyczyną tych trudności. Niewiedza rodzi domysły. Niewiedza tworzy bariery. Narine Szostak jest twórczynią kampanii społecznej #JestemN97 mającej na celu wsparcie procesu wyjścia z tabu niepłodności. Monika Pryśko: Co oznaczają dwa hasztagi, które są swoistym hasłem Twojej kampanii społecznej #JestemN97? Narine Szostak: One są bardzo wymowne, choć na pierwszy rzut oka mogą nic nie mówić. N46 i N97 to są medyczne oznaczenia choroby niepłodności żeńskiej i męskiej w międzynarodowej klasyfikacji chorób ICD-10. Skąd te cyferki? Tych cyferek jest bardzo dużo, bo każda przypadłość i każdy symptom wymaga innej klasyfikacji, natomiast ja się skupiłam na tych dwóch głównych, które niepłodność określają w sposób bardzo dobitny, które mówią jedno — chodzi o chorobę niepłodności. Jak myślisz, to jest taki temat, że nie możemy znaleźć słów, dlatego musimy posiłkować się cyferkami? Zastanawiałam się, w jaki sposób stworzyć język mówienia o niepłodności, niekoniecznie używając tego słowa. Bo to słowo jest trudne, szczególnie emocjonalnie. I często nie chce przejść przez gardło tym, którzy przez lata starają się o dziecko. Wydaje mi się, że to jest trudne, ponieważ jak już nazwiesz tę niepłodność, to ta niepłodność staje się faktem niezaprzeczalnym, a póki nie wyrazisz tego wprost, to jeszcze możesz mieć nadzieję, że to chwilowe, że to przejdzie. Stąd też te hasztagi. To jest nazwa choroby, której nie musimy wprost nazywać niepłodnością. Możemy o tym mówić, nie używając tego słowa, które wielu z nas nie przechodzi przez gardło. Kiedy niepłodność została nazwana chorobą? Mam wrażenie, nie używało się słowa choroba w kontekście niepłodności. O trudnościach w zajściu w ciążę mówiło się, jakby to zależało do losu. Dokładnie, niepłodność to był los, kara boska, karma… Tylko zastanawia mnie, dlaczego w ten sposób nie mówimy o innych chorobach? Nikt nie mówi, że choroba nowotworowa to los czy kara boska. Mówi się: masz raka płuc, doigrałeś się, trzeba było tyle nie palić. Znamy przyczynę, przy niepłodności często nie. Regularnie przecież się słyszy: „Bóg obdarzył ich dziećmi”, co czasem brzmi, jakby był z góry ustalony przydział na dzieci, co nie ma żadnego związku z ciałem, fizycznością i procesami zachodzącymi w ciele, tylko z decyzją istoty ponad nami. To jest poza ludzką decyzyjnością. Czy to los za mnie zdecydował? Spójrzmy na to inaczej. Mam 13 lat i dostaję ataku bólu spowodowanego wyrostkiem robaczkowym. Trafiam do szpitala, gdzie mam operację. Po kilku latach mam kłopoty z miesiączkami, jestem młodą kobietą i nie mam pojęcia, co się dzieje w moim organizmie. Natomiast okazuje się, że taki wyrostek robaczkowy, taka rutynowa operacja potrafi wiele zniszczyć w organizmie kobiety. Patrząc na to pod kątem losu, to nie jest to los, a sekwencja wydarzeń, których my ze sobą nie wiążemy. To trudne, bo gdy nie pragniesz niczego więcej poza dzieckiem, nie jesteś psychicznie w stanie wtedy tych kropek połączyć. Czasami tak zwyczajnie po ludzku łatwiej jest przetrwać w tej chorobie myśląc, że to los zadecydował. Wtedy można wierzyć, że los się odmieni. Los jest traktowany jako nadzieja. Los trwa, a to pozwala myśleć, że jeszcze nic nie jest przesądzone. Przerzucanie odpowiedzialności na los przynosi ulgę? To mechanizm, nabyty sposób myślenia, narzucony przez społeczeństwo. Bo my społecznie postrzegamy niepłodność jako coś, co nie zależy od nas. Przez szereg lat naszego życia przechodzimy przez wiele dolegliwości, które wskazywały na to, że mogą w przyszłości zaistnieć problemy z płodnością. Ludzie narzucają nam jednak pewien sposób myślenia, sugerując, ze niepłodność to kara, często pomijają po prostu aspekt zdrowotny. Nakłada się na nas poczucie winy, że może faktycznie zasłużyłyśmy na to, że może, zamiast robić karierę, powinniśmy wcześniej postarać się o dziecko? Jesteś osobą wierzącą? Wiara w cokolwiek, w Boga, w energię, w medycynę wspiera proces leczenia niepłodności. Jestem za tym, by wspierać się wiarą i duchowością, bo ona nas tylko uspokaja. Nie ma w tym nic złego, to dobrze, jeśli mamy sposób, który pomaga nam znaleźć balans, między tym, co czujemy, chcemy i możemy. Czy spotkałaś się z takim nastawieniem, że kobiety z chorobą niepłodności są traktowane jak zgniłe jajko, z którym nie wiadomo, jak się obchodzić? Z jednej strony para walczy o rodzicielstwo, z drugiej strony bliskie im osoby zastanawiają się, czy zaprosić na pępkowe, bo może być im przykro… Medal ma dwie strony. Osoby, które bezskutecznie starają się o dziecko, nie mówią o swojej chorobie, nie otwierają się w swojej społeczności, w swoim najbliższym otoczeniu, wiec bliscy często nie wiedza, z czym się zmagają. A skoro nie wiedzą, to nie mają pojęcia, jak się zachować, by nikogo nie urazić. Bo ciężko mówić o zazdrości i tych wszystkich trudnych emocjach, których się często wstydzimy. Jest oczywiście zazdrość, i to jest naturalne. Ty jesteś w ciąży, a ja nie. Gdy ten ciążowy brzuszek wydaje się być nie do osiągnięcia, oglądanie innych kobiet, które cieszą się swoim macierzyństwem, bywa frustrujące. Natomiast osoby w naszym otoczeniu, nie wiedząc, z czym się zmagamy, nie wiedzą, jak z nami rozmawiać, a my oczekujemy, że inni będą się domyślać, jak się czujemy i czego potrzebujemy. To jest patowa sytuacja, tak się nie da. Widzę, że jest to jeden z głównych problemów par starających się o dziecko, unikanie rozmów tylko pogłębia schemat. Dlatego wkładasz kij w mrowisko? To jest mój cel, by zachęcać kobiety i mężczyzn, by ujawnili swoją chorobę. Często jest tak, że z góry zakładamy, że rodzina nas nie zrozumie, a gdy ona się dowiaduje o problemie, o tym, co się u nas i z nami dzieje, to pojawia się czułość i wsparcie. Sytuacja zaczyna wyglądać inaczej niż zakładaliśmy. I wtedy człowiek się orientuje, że ukrywał się niepotrzebnie. To ukrywanie spowodowane jest wstydem. Poczuciem, że jestem niekompletną kobietą, mężczyzną. A wiadomo, facet musi spłodzić syna, posadzić drzewo i zbudować dom. No właśnie nie musi!! Kobieta też nie musi rodzić dzieci. To, że ktoś nie może mieć dzieci z przyczyn medycznych, nie oznacza, że inni nie mogą nie chcieć mieć dzieci, mimo że mogą mieć. Dopóki my o tym nie mówimy, to wszyscy mają pretensje i pytają, czemu my nie mamy tych dzieci. A my nikomu nie mówimy dlaczego, a można by powiedzieć: nie mogę mieć dzieci, staramy się to zmienić, jeśli możesz, to mnie po prostu wspieraj, ale pytania o to tego nie przyspieszą. Czy jakaś konkretna sytuacja spowodowała, że postanowiłaś zareagować właśnie taką kampanią? Walczyłam o moją córkę 10 lat. Moja córka pojawiła się na świecie dzięki metodzie in vitro. Natomiast przez te lata przeszłam długą drogę, od lekarzy, uzdrowicieli, po zielarzy. Przerobiłam wszystko. Kobieta w desperacji sprawdza wszystkie opcje. Dziś z perspektywy czasu się z tego śmieję, ale te wszystkie próby były mi potrzebne, by dojrzeć, by zbudować gotowość na wejście w procedurę in vitro. Wiem, ze wielu osobom, tak jak i mnie, decyzja o in vitro nie przyszła z łatwością. A czemu ta droga jest tak długa? To diagnostyka trwa bardzo długo i gdy przez lata nie wiesz, co ci dolega, probujesz się dowiedzieć i nie jest to proste. Trudno jest wejść w proces in vitro nie wiedząc, co ci dolega i co spowodowało niepłodność. Dokładnie przed tym samym dylematem stałam ja. Chciałam wiedzieć, co u mnie w ciele nie działa tak, jak należy. Co jest prawdziwą przyczyną problemów z zajściem w ciążę. Nasz lekarz bardzo naciskał na in vitro, gdyż miałam niedrożne jajowody. Okazało się też, że miałam guzka na jajniku, który został zbagatelizowany. Usłyszałam, że nie ma on wpływu na podejście do in vitro. Postanowiłam zbadać na własną rękę, czy mogę udrożnić moje jajowody, choć podobno w Polsce się tego nie zaleca. Ale ja chciałam się dowiedzieć. To Ci powiedziała intuicja, przeczucie? Uczulam inne dziewczyny, by słuchały swojej intuicji, bo ona nie zawodzi. Postanowiłam sprawdzić to w Armenii, kraju mojego pochodzenia. Gdy leżałam już na stole operacyjnym, w celu udrożnienia jajowodów, okazało się, że moja operacja nie będzie trwała 30 minut, ale prawie 4 godziny. Okazało się, że są tam ogromne zrosty, stany zapalne, asymetria jajników. Guz, który w Polsce został zbagatelizowany, był wielkości małego jajka. Dziś uważam, że powodzenie procedury in vitro zawdzięczam temu lekarzowi, który zrobił mi operację, który moje narządy doprowadził do jako takiej równowagi. Dzięki temu dziś jestem mamą córki. Czy jest różnica między niepłodnością kobiecą a męską, w kontekście wstydu i akceptacji społecznej? Niepłodność w sferze psychicznej nie dostrzega płci, ona tak samo dotyka kobiety jak i mężczyzn, natomiast mam wrażenie, że w ogóle ta niepłodność męska jest jeszcze bardziej spychana na bok. Wiele wspierających komunikatów jest skierowanych tylko do kobiet. Nie słyszymy o tym, jak leczyć azoospermię, ale wiemy już więcej na temat endometriozy. Jednak kobiety są bardziej skore do dzielenia się trudnymi chwilami. Mężczyźni też się bardzo dobrze kamuflują. Natomiast gdy wejdziesz do kliniki niepłodności, to w kolejce czeka tyle samo kobiet, co mężczyzn. Statystyki mówią bardzo jasno, że 20-30% niemożności zajścia w ciążę wynika z czynnika męskiego. A do 2050 roku ten odsetek wzrośnie nawet do 50%. Dlaczego tak jest? Bo niepłodność to choroba cywilizacyjna, tak jest określana przez WHO. Na niepłodność wpływa cala masa czynników, i świadomość tego jest kluczowa, by temu przeciwdziałać. Ale by tak się stało, potrzebna jest edukacja, bo wciąż w społeczeństwie jest przekonanie, ze to kobiecie tyka zegar biologiczny, a facet może mieć dzieci zawsze. A tak nie jest. Chciałabyś to zmienić? Marzę o tym, by osoby niezależnie od płci, borykające się z niepłodnością, nie bały się mówić o swojej chorobie, bo wiem, że mówienie o niej otwarcie wspiera proces leczenia, wspiera nas psychicznie, bo nie czujemy presji, by ukrywać swoją historię. Przeczytałam w książce „Terapia przez pisanie”, że samo ukrywanie tajemnicy jest cięższe emocjonalnie niż posiadanie tejże tajemnicy. To wszystko dewastuje naszą psychikę, a przecież my musimy funkcjonować i mieć energię w sferze zawodowej, osobistej, towarzyskiej. Ile kobiet ukrywa w pracy, że właśnie przechodzi procedurę in vitro? I jak bardzo byłoby im lżej, gdyby to było jasne i nie musiałyby kombinować, kiedy zrobić sobie zastrzyk w brzuch, żeby nikt nie zobaczy. To jest ogromny stres! To wielka ulga móc śmiało powiedzieć: czasami mogę być mniej dyspozycyjna, chciałabym, byś o tym wiedział / wiedziała, potrzebuję wsparcia. Ludzie mają serce i to po właściwej stronie. Warto zrobić ten krok, bo to jest tylko dla naszego dobra. Warto jest zacząć zmianę od rozmowy, zamiast zmieniać nieprzygotowanych ludzi. Przygotowujesz ludi do zmiany? Nie da się tego zrobi inaczej. Zachęcam do opowiadania swoich historii, one będą nam służyć i będą wspierać proces zwiększenia świadomości u osób, które nie są zainteresowane osobiście, ale może znają kogoś, kto walczy o bycie rodzicem. ___ Autorka zdjęć: Patrycja Toczyńska
Wiem że mam dzieci dla których warto żyć tylko trudno mi żyć beznich. Wiem że wyjechałam żeby zarobić ale nie znalazłam jeszcze pracy bo nie znam języka angielskiego. Dopiero się uczę. Wszyscy starają się mi pomóc. Nawet były mąż stara się być wyrozumiały. Ale nikt nie wie co dzieje się ze mną w środku.
Ja nie wiem, mam coś takiego, że się spłakać potrafię na jakieś drobne ludzkie gesty. Chłopak dzisiaj płacił za zakupy w Auchan, brakło mu 40zł, coś sobie źle policzył. No i mówi, że w takim razie odłoży to i owo. A za nim stojąca kobieta mówi - "ile? 40zł? to ja dopłacę, nie będziesz mi tutaj jedzenia odkładał". I dopłaciła. Miła sytuacja, a kasjerka i tak najdziwniej na mnie patrzyła, bo jakiś spłakany staruch stoi. Nie wiem czemu, ale rusza mnie to jak ktoś pomoże zupełnie bezinteresownie innej osobie. No z automatu mam mokre oczy. A to ogólnie dziwne, bo nie jestem rzewnym człowiekiem i w sumie nawet tam gdzie wszyscy lamentują, ja się trzymam. Ale drobne gesty, pomoc, jakieś spontaniczne zorganizowanie i ja już mam takie "ale ładnie" i oczy się pocą. Nie wiem, chyba starość wchodzi. #oswiadczeniezdupy #czujedobrzeczlowiek
Bardzo ciekawy trend nie czytałam ale się wypowiem, nie czytałem ale wierzę. TVN24. Najnowsze. Fakty. TVN24 GO. Nie wiem, nie znam się, nie orientuję się, zarobiony jestem! 14 września
Opis Magnes na lodówkę, na metalowe elementy, jak drzwi itp. Szczegóły Tytuł Magnes na lodówkę Nie wiem, nie znam się Podobne z kategorii - Książki Darmowa dostawa od 199 zł Rabaty do 45% non stop Ponad 200 tys. produktów Bezpieczne zakupy Informujemy, iż do celów statystycznych, analitycznych, personalizacji reklam i przedstawianych ofert oraz celów związanych z bezpieczeństwem naszego sklepu, aby zapewnić przyjemne wrażenia podczas przeglądania naszego serwis korzystamy z plików cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień przeglądarki lub zastosowania funkcjonalności rezygnacji opisanych w Polityce Prywatności oznacza, że pliki cookies będą zapisywane na urządzeniu, z którego korzystasz. Więcej informacji znajdziesz tutaj: Polityka prywatności. Rozumiem
. 118 88 498 114 208 25 481 461
nie wiem nie znam się
