Co to jest staw krzyżowo-biodrowy i dlaczego wstrzyknięcie do stawu krzyżowo-biodrowego jest pomocne? Staw krzyżowo-biodrowy to duży staw w dolnej części pleców i okolicy pośladków. Kiedy staw staje się bolesny, może powodować ból w jego najbliższej okolicy lub może powodować ból w pachwinie, brzuchu, biodrze, pośladku lub nodze.

Ćwiczenia rozciągające dla osób cierpiących na rwę kulszową: Nerwy kulszowe wychodzą z dolnej części kręgosłupa i biegną w dół każdej nogi. Zapalenie lub uszkodzenie tych korzeni nerwowych może powodować ból, drętwienie i osłabienie znane jako rwa kulszowa. Gdy nastąpi atak rwy kulszowej, przed przystąpieniem do ćwiczeń rozciągających poczekaj aż ból zelżeje. Jednakże po wstępnym okresie odpoczynku , trzeba zadbać o wzmocnienie odpowiednich mięśni poprzez ćwiczenia. Przyspieszy to proces leczenia i zapobiegnie nawrotom choroby. Przede wszystkim ulgę w bólu dolnej części pleców, pośladków i nóg dają ćwiczenia rozciągające. Zawsze zaczynaj ćwiczenia powoli i stopniowo wykonuj więcej powtórzeń na przestrzeni kilku dni lub tygodni. Korzystne działanie mają asany zajęć rozciąganiesz mięśnie pośladków, rozluźnisz mięśnie otaczające nerw kulszowy. Nawet jeśli rwa kulszowa pojawiła się na skutek problemów z kręgosłupem i nie jest wprost związana z napięciem mięśni, joga i tak korzystnie wpłynie na twój staw krzyżowo-biodrowy. Mięśnie dolnej partii kręgosłupa doskonale rozciągniesz wykonując pozycje psa z głową w dół i dziecka. Zapisz się na lekcje jogi, a dowiesz się o właściwym ustawieniu ciała, jakie jest zalecane w celu rozciągnięcia określonych partii mięśni. Jeśli chcesz poczuć ulgę, regularnie wykonuj następujące ćwiczenia. Pamiętaj, żeby podczas każdego z nich oddychać równomiernie i głęboko. Supta-padandusthasana Supta-padandusthasana boczna z kocem pod pośladkiem. Jathara-parivartasana z nogami zgiętymi. Skręt z krzesłem przy ścianie na stojąco stopa na siedzisku krzesła kąt prosty między udem i łydką, skręt do ściany. Skręt na krześle klocek między kolana. Anantasana

Jesteś na pierwszym roku studiów fizjoterapii; mięsień DŁONIOWY NADGARSTKA DŁUGI (m.palmaris longus) mięsień ZGINACZ ŁOKCIOWY NADGARSTKA (m.flexor caro Trójfazowy test przeprostu. Staw krzyżowo - biodrowy; mięsień ZGINACZ PROMIENIOWY NADGARSTKA (m.flexor c mięsień TRÓJGŁOWY RAMIENIA (m.triceps brachii)

^{Dla niektórych specjalistów ból SI jest tajemniczym zjawiskiem. Dowiedz się kilka teorii na temat jego pochodzenia, a także praktycznych sposobów, aby pomóc uczniom w zapobieganiu lub leczeniu problemów z SI. Jeśli zapytasz pokój pełen początkujących uczniów jogi, gdzie znajdują się ich stawy krzyżowo-biodrowe, większość odpowie pustym spojrzeniem z napisem: „Nie mam pojęcia”. To zdrowa reakcja - jeśli nie wiedzą, gdzie to jest, prawdopodobnie nie boli. Jeśli zapytasz pokój pełen bardziej zaawansowanych uczniów jogi - lub nauczycieli - to samo pytanie, wielu natychmiast zacznie pocierać kościsty guz na dolnej części pleców, kilka cali poniżej linii pasa i dwa lub trzy cale z boku linii środkowej. To reakcja patologiczna; pocierają to miejsce, ponieważ boli. A jeśli zapytasz pokój pełen chirurgów ortopedów, co się dzieje z tymi uczniami i nauczycielami, niektórzy powiedzą, że ból pochodzi od urazu krzyżowo-biodrowego, podczas gdy inni będą puchatać ten pomysł i twierdzą, że ból jest spowodowany uszkodzeniem dysku lub inny problem kręgosłupa. Co tu się dzieje? Prawdopodobną odpowiedzią jest to, że u większości osób (takich jak początkujący joga studenci i chirurdzy ortopedyczni) stawy krzyżowo-biodrowe nie poruszają się dużo, o ile w ogóle. Z tego powodu początkujący uczniowie nigdy ich nie zauważają, a niektórzy lekarze nie wierzą, że cokolwiek poza wrakiem pociągu mogłoby ich zepchnąć na tyle daleko, by sprawić kłopoty. Z drugiej strony u bardziej zaawansowanych uczniów i nauczycieli jogi wydaje się, że stawy te często poruszają się dość często i często zostają zranione. Chociaż nie ma jednoznacznego, naukowego dowodu, że ta odpowiedź jest prawidłowa, istnieje wiele medycznych dowodów ze świata nie-jogi, że stawy krzyżowo-biodrowe mogą rzeczywiście się poruszać i mogą być źródłem bólu pleców. Niezależnie od przyczyny zbyt dobrze znanego bólu „wspólnego stawu” w praktyce asan nauczyciele jogi odkryli bardzo skuteczne sposoby zapobiegania lub łagodzenia go. Zacznijmy od początku i zbadajmy to zjawisko SI krok po kroku, abyś mógł nauczyć się zapobiegać lub leczyć problem w sobie lub swoich uczniach. Gdzie boli? Po pierwsze, upewnijmy się, że wszyscy mówimy o tym samym. Jeśli wystarczająco długo przebywałeś w społeczności jogi, słyszałeś, jak wielu uczniów jogi narzeka na coś, co nazywają „bólem krzyżowo-krzyżowym” lub „bólem SI”. Jeśli zadajesz je ostrożnie, przekonasz się, że ból ten zwykle przebiega według bardzo określonego wzoru (opisanego poniżej), który odróżnia go od innych rodzajów bólu pleców. Jednak znajdziesz również uczniów, którzy myślą, że odczuwają ból SI, gdy ich objawy nie pasują do wzorca, oraz innych uczniów, których objawy pasują do wzorca SI, ale którzy nie nazywają swojego problemu tą nazwą. , założymy, że ból, który pasuje do określonego poniżej wzoru, powstaje w stawach krzyżowo-biodrowych lub otaczających je więzadłach, nawet jeśli uznajemy, że niektórzy renomowani ludzie wierzą, że ból pochodzi z innego miejsca. Bardzo ważne jest, aby nie mylić tego, co nazywamy bólem z SI z innymi rodzajami bólu pleców, ponieważ w większości przypadków wyjaśnienia i sugestie po prostu nie dotyczą uczniów z innymi rodzajami bólu. Głównym objawem bólu układu mięśniowo-szkieletowego jest ból na lub wokół tylnego górnego odcinka biodrowego kręgosłupa (PSIS), tylko z jednej strony ciała. PSIS jest najbardziej wysuniętym do tyłu punktem kości miednicy. U większości uczniów można go dotknąć, wciskając palce w tył miednicy powyżej głównej masy pośladka, około dwóch lub trzech cali od linii środkowej górnej części kości krzyżowej. Jeśli go znajdziesz, poczujesz wyraźny, kościsty wydatek pod palcami. Jeśli twoja uczennica powie ci, że to miejsce lub depresja do jego wnętrza jest obolała lub delikatna, podczas gdy odpowiednie miejsce po drugiej stronie jej ciała nie jest delikatne, to prawdopodobnie ma klasyczny problem z SI związany z jogą. (Zauważ, że chociaż twój uczeń odczuwa ból SI na PSIS lub bardzo blisko PSIS, kość faktycznie leży w niewielkiej odległości od stawu krzyżowo-biodrowego. Później przyjrzymy się anatomii stawu.) Jeśli twój uczeń nie ma bólu zlokalizowanego na żadnym PSIS, prawdopodobnie nie ma problemu z SI. Na przykład niektórzy uczniowie zgłaszają ból zlokalizowany tylko na linii środkowej kości krzyżowej lub odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Inni zgłaszają tylko ból, który jest wyraźnie powyżej, poniżej lub daleko poza PSIS. Żaden z tych wzorów bólu nie jest klasycznym wzorem krzyżowo-krzyżowym. Jeśli twoja uczennica powie ci, że cierpi z powodu obu kości PSIS, jej problem prawdopodobnie jest (1) wcale nie pochodzenia krzyżowo-biodrowego (w którym to przypadku większość sugestii prawdopodobnie nie pomoże) lub (2) skomplikowany problem, który może obejmować jedno lub oba stawy SI wraz z innymi strukturami (w takim przypadku sugestie mogą, ale nie muszą pomóc). Kiedy znajdziesz ucznia z klasycznym, jednostronnym bólem SI, może powiedzieć ci, że ból odczuwany przez PSIS wydaje się promieniować do przodu nad jej obrzeżem miednicy, prawdopodobnie aż do jej pachwiny lub górnej części uda. Może również zgłosić ból, który spływa na zewnątrz bioder i nóg. Ważne jest odróżnienie zewnętrznego bólu bioder i nóg spowodowanego problemami z SI od rwy kulszowej. Rwa kulszowa jest bólem, który podąża za nerwem kulszowym i jest zwykle spowodowany problemem dysku lędźwiowego (patrz Ochrona dysków w zgięciach i skrętach do przodu). W przeciwieństwie do bólu krzyżowo-krzyżowego, ból kulszowy wydaje się, że przechodzi głęboko w mięsistą część pośladka i przemieszcza się w dół uda (po zewnętrznej stronie). Ból SI emanuje z pośladka i przemieszcza się tylko w dół uda, a nie wzdłuż grzbietu. Ponadto, jeśli ból ucznia promieniuje aż do jej stopy, czułaby rwę kulszową między jej pierwszym i drugim palcem u stóp, podczas gdy odczuwałaby ból SI tylko na zewnętrznej krawędzi stopy lub pięty. Większość uczniów z problemami z SI powie ci, że długie okresy siedzenia i większość rodzajów zgięć do przodu pogarsza ich ból, ale dotyczy to również uczniów z rwa kulszowa i innymi problemami z plecami. Podobnie jak w przypadku innych problemów z kręgosłupem, wygięcia mogą złagodzić objawy MS lub pogorszyć je. Ale w przeciwieństwie do uczniów z innymi problemami z kręgosłupem, u osób z bólem układu SI często szczególnie nasilają się postawy o szerokich nogach (uprowadzone), takie jak Baddha Konasana (Bound Angle Pose), Upavistha Konasana (Wide-Angle Seated Forward Bend), Prasarita Padottanasana (Wide -Legged Forward Bend), Utthita Trikonasana (Extended Triangle Pose), Virabhadrasana II (Warrior II Pose) i Utthita Parsvakonasana (Extended Side Angle Pose). Mają też problemy z zwrotami akcji, takimi jak Marichyasana III (Pose dedykowana Sage Marichi III), oraz zgięciami bocznymi, takimi jak Parivrtta Janu Sirsasana (Revolved Head-to-Knee Pose). Dla wielu najgorszą pozą jest połączenie skręcania, uprowadzania i zginania do przodu, a mianowicie Janu Sirsasana (pozycja głowy do kolana). Spójrzmy na anatomię stawu krzyżowo-biodrowego, aby zobaczyć, jak może on ulec kontuzji i co możemy zrobić, aby zapobiec lub złagodzić problemy w tym miejscu. Anatomia stawu krzyżowo-biodrowego 101 Staw to połączenie dwóch kości. Staw krzyżowo-biodrowy to miejsce, w którym kość krzyżowa i kość biodrowa łączą się. Sacrum znajduje się u podstawy kręgosłupa. Składa się z pięciu kręgów, które połączyły się podczas rozwoju, tworząc pojedynczą kość mniej więcej wielkości dłoni. Kiedy patrzysz na sacrum z przodu, wygląda jak trójkąt z punktem skierowanym w dół. Kiedy patrzysz na to z boku, widzisz, że jest zakrzywiony, wklęsły z przodu, wypukły z tyłu i że przechyla się, więc jego górny koniec jest daleko przed dolnym końcem. Z dolnego końca kości krzyżowej wystaje kość ogonowa (kość ogonowa). Każda połowa miednicy składa się z trzech kości: kości biodrowej, kulszowej i kości łonowej, które połączyły się podczas rozwoju. Najwyższą kość (ta, która tworzy brzeg miednicy) jest biodro. Kość krzyżowa jest wciśnięta między lewą i prawą kość biodrową. W górnej części kości krzyżowej po każdej stronie znajduje się szorstka, raczej płaska powierzchnia, która przylega do odpowiedniej szorstkiej, płaskiej powierzchni na biodrach. Powierzchnie te nazywane są powierzchniami usznymi. Miejsca, w których spotykają się powierzchnie uszne kości krzyżowej i biodrowej, to stawy krzyżowo-biodrowe. Sacrum nosi ciężar kręgosłupa. Stawy SI rozkładają ten ciężar tak, że połowa idzie do każdego biodra, a stamtąd do każdej nogi. Gdy grawitacja klinuje trójkątne sacrum mocno między nachylonymi powierzchniami usznymi kości biodrowych, ma tendencję do rozsuwania kości biodrowych, ale silne więzadła uniemożliwiają ich ruch. To działanie klinowe i odporność więzadeł łączą się, tworząc stabilne połączenie. Niektóre więzadła stabilizujące stawy SI krzyżują się bezpośrednio nad linią styku kości krzyżowej i biodrowej. Te z przodu nazywane są brzuszne więzadła krzyżowo-biodrowe, a te z tyłu to więzadła krzyżowo-biodrowe grzbietowe. Inne silne więzadła (więzadła międzykostne) wypełniają przestrzeń tuż nad stawami SI, mocno przytrzymując kości biodrowe na bokach górnej części kości krzyżowej. Normalna, pochylona pozycja kości krzyżowej umieszcza jej górny koniec przed stawami SI, a dolny koniec za nimi. Ta konfiguracja oznacza, że ​​ciężar kręgosłupa ma tendencję do obracania kości krzyżowej wokół osi utworzonej przez stawy SI, popychając górny koniec w dół i podnosząc dolny koniec w górę. Więzadła krzyżowo-krzyżowe i krzyżowo-krzyżowe są idealnie zlokalizowane, aby przeciwdziałać temu obrotowi poprzez zakotwiczenie dolnego końca kości krzyżowej do dolnej części miednicy (kości kulszowe). Powierzchnie uszne kości krzyżowej i biodrowej są wyłożone chrząstką. Przestrzeń stawu jest całkowicie otoczona tkanką łączną i jest wypełniona płynem smarującym zwanym płynem maziowym. Podobnie jak inne stawy maziowe, stawy SI mogą się poruszać; jednak ich zakres ruchu jest bardzo ograniczony. Na przykład wyszkoleni kręgarze, fizjoterapeuci i inni specjaliści uczą się odczuwać, że PSIS przechyla się nieco w stosunku do kości krzyżowej, gdy stojąca osoba unosi jedno kolano w kierunku klatki piersiowej, jakby maszerowała. Uważa się, że to kołysanie pomaga w chodzeniu. Jednak zgodnie z jednym tekstem anatomii Staw krzyżowo-biodrowy raczej regularnie wykazuje zmiany patologiczne u dorosłych, au wielu mężczyzn w wieku powyżej 30 lat, au większości mężczyzn po 50 roku życia staw staje się zesztywniały (zespolony z zanikaniem jamy stawowej); zdarza się to rzadziej u Innymi słowy, wraz z wiekiem kości krzyżowe i dwie kości biodrowe często łączą się w jedną kość. To może wyjaśniać, dlaczego niektórzy chirurdzy ortopedyczni nie wierzą w uszkodzenie stawów w układzie SI. Być może operowali dorosłych, widząc na własne oczy, że kość krzyżowa jest całkowicie zespolona z dwoma kościami biodrowymi i doszli do wniosku, że nawet najmniejsze zwichnięcie tego stawu jest niemożliwe. Może to być prawdą u osób, których stawy się stopiły, ale to pomija resztę nas, więcej kobiet niż mężczyzn, którzy dzięki dziedziczności lub stylowi życia (w tym jodze) zachowali ruchliwość w naszych stawach SI. Czuję się nie na miejscu Wielu pracowników służby zdrowia, którzy pracowali z joginami, uważa, że ​​przyczyną ich bólu krzyżowo-biodrowego jest nadmierny ruch stawu, co prowadzi do niewspółosiowości, nadwyrężenia więzadeł i ewentualnie do ostatecznego pogorszenia chrząstki i kości na powierzchniach usznych. Istnieje wiele teorii na temat szczegółów patologii. Aby zrozumieć jedną hipotezę o tym, co oznacza przesunięcie SI, wyobraź sobie kawałek porcelany, który rozpadł się na dwie części. Złamana krawędź każdego elementu ma szorstką powierzchnię, ale ponieważ dokładnie pasują do siebie, możesz dokładnie połączyć oba elementy z powrotem. Guzki na jednej powierzchni pasują do wgłębień na drugiej i odwrotnie. Po sklejeniu tych dwóch kawałków wszystko, co widzisz, to maleńka linia włosów w miejscu zerwania. Ale jeśli źle ustawisz oba elementy w dowolnym kierunku, wybrzuszenia na jednym z nich zderzą się z wybrzuszeniami na drugim, a pęknięcie między nimi pozostanie szerokie. Podobnie, uszne powierzchnie kości krzyżowej i kości biodrowej mają guzy i wgłębienia, które pięknie do siebie pasują, gdy są odpowiednio wyrównane, ale zderzają się ze sobą, jeśli przesunąsz kości z dowolnego miejsca w dowolnym kierunku. W tej hipotezie nacisk guza na guz jest źródłem bólu w układzie SI. Jeśli utrzymuje się przez długi czas, może ostatecznie spowodować uszkodzenie chrząstki, a następnie pogorszenie kości, powodując większy ból. Ponieważ silne więzadła trzymają razem staw SI, jedynym sposobem na przeniesienie go z miejsca jogi jest nadmierne rozciągnięcie więzadeł. Kolejną hipotezą jest to, że źródłem bólu SI jest skręcenie lub rozdarcie więzadeł, a nie uszkodzenie samych powierzchni stawowych. Oczywiście obie hipotezy nie wykluczają się wzajemnie; wręcz przeciwnie, wydaje się prawdopodobne, że ekstremalny odcinek może jednocześnie uszkodzić więzadła i przesunąć staw poza wyrównanie. Dlaczego ja? Dlaczego staw SI miałby przesadnie przesuwać się u bardziej doświadczonych praktyków jogi i nauczycieli, ale nie u większości początkujących i innych osób? Oczywiście bardziej zaawansowani jogini wykonują bardziej ekstremalne odcinki i powtarzają je przez dłuższy czas. Ale samokontrola może również być czynnikiem: wiele osób decyduje się na jogę, ponieważ jest już elastyczna. Tak więc, z wcześniej istniejących przyczyn biologicznych (takich jak różnice genetyczne lub hormonalne), wielu oddanych praktyków mogło przyjechać na jogę z luźniejszymi więzadłami i mięśniami niż inne osoby, narażając je na zwiększone ryzyko niestabilności MS. Podobnie wysoki odsetek kobiet w jodze może przyczynić się do wysokiego odsetka problemów z SI. Kobiety są bardziej podatne na kłopoty krzyżowe niż mężczyźni z kilku powodów. Po pierwsze, szerokość i struktura miednicy żeńskiej powoduje, że staw SI jest mniej stabilny u kobiet. Następnie kobiety (średnio) mają bardziej elastyczne więzadła niż mężczyźni. Wreszcie, kobiety, które przeżyły poród, czasami mają uszkodzenie układu SI, ponieważ hormon ciąży (relaksyna) dramatycznie rozluźnia więzadła na całym ciele, a proces porodu powoduje ogromne obciążenie stawów SI. Ale oczywiście nie możemy winić tego wszystkiego za dziedziczność, hormony i ciężką pracę. Pozycje jogi przyczyniają się do problemów krzyżowo-krzyżowych. Co powoduje problemy i co możemy z tym zrobić? Wyprzedzać siebie Nikt nie wie na pewno, ale wydaje się, że w jodze najczęstszy problem SI występuje, gdy górna część kości krzyżowej przechyla się zbyt daleko do przodu po jednej stronie ciała w stosunku do bioder. Może się to zdarzyć na przykład w asymetrycznych zakrętach do przodu, takich jak Janu Sirsasana. Wygięta noga twojego ucznia trzyma jedną stronę miednicy do tyłu, a ona używa ramion, aby przyciągnąć kręgosłup w kierunku drugiej nogi. Kręgosłup ciągnie górną część kości krzyżowej do przodu z obu stron, ale górna część miednicy (biodrowa) pozostaje dalej z tyłu po wygiętej stronie nogi, więc górna część krzyżowej oddziela się od biodrowej i przesuwa się przed nią bok. Coś podobnego może się zdarzyć, gdy uczniowie ćwiczą nierównomiernie dwuczęściowe zgięcia do przodu, takie jak Paschimottanasana (Seated Forward Bend). Na przykład, jeśli prawe mięśnie ścięgna twojej uczennicy są mocniejsze niż jej lewe, kiedy pochyli się do przodu w Paschimottanasana, jej prawa siedząca kość przestanie unosić się przed nią po lewej. Spowoduje to, że jej prawe biodro przestanie przechylać się do przodu przed nią w lewo. Gdy jej kręgosłup pochyli się bardziej do przodu, pociągnie za nią górną część kości krzyżowej. To pociągnie prawą stronę jej kości krzyżowej przed biodrami, które są przechylone do maksymalnego punktu, odsuwając staw SI po tej stronie i nadmiernie rozciągając otaczające więzadła. Tymczasem jej lewe biodro będzie poruszało się do przodu wraz z lewą stroną kości krzyżowej, więc nie będzie nadmiernie obciążać lewego stawu SI. Nawet jeśli ćwiczy Paschimottanasana idealnie symetrycznie, ruch zginania do przodu twojego ucznia będzie nadal rozciągał więzadła SI (w tym więzadła krzyżowo-krzyżowe i krzyżowo-krzyżowe, które normalnie opierają się przechyleniu przedniej części kości krzyżowej przez zatrzymanie dolnego końca przed podniesieniem). To rozluźni oba jej stawy SI, czyniąc je bardziej podatnymi na przemieszczenie w innych pozach. Jeśli ma luźne mięśnie łonowo-guziczne (mięśnie biegnące między kością łonową i kością ogonową), może to pogorszyć problem, ułatwiając podniesienie końca kości ogonowej kości krzyżowej. Kiedy twoja uczennica przechyli jedną stronę (lub obie strony) jej kości krzyżowej zbyt daleko do przodu, może się tam utknąć. Kość krzyżowa jest węższa z tyłu niż z przodu, więc gdy porusza się do przodu, kości biodrowe zbliżają się do siebie. Aby przesunąć sacrum z powrotem na swoje miejsce, uczeń musi rozdzielić kości biodrowe od oporu więzadeł brzusznych, grzbietowych i międzykostnych. Jest to szczególnie trudne, ponieważ wymaga również przesunięcia nierównych powierzchni stawowych kości krzyżowej i biodrowej nad sobą. Może to być powód, dla którego postawy zginające czasami bolą, gdy staw SI jest nie na miejscu (naciska guz na guz), ale także dlaczego backendy czasami łagodzą ból SI (dobrze jest, jeśli uda się odzyskać sacrum z powrotem tam, gdzie należy). Zatem wygięcia mogą być dobre lub złe dla połączeń SI, podczas gdy wygięcia do przodu zwykle oznaczają problemy. Postawy, które szeroko rozchodzą uda (w celu uprowadzenia), takie jak Baddha Konasana, Upavistha Konasana i Virabhadrasana II są również wielkimi problemami. Wszystkie te pociągają za mięśnie przywodziciela (wewnętrzne uda), odciągając kości łonowe od siebie. To działanie najwyraźniej rozrywa krytyczną część stawów SI (być może otwiera przód stawów bardziej niż tył lub otwiera dolną część stawów bardziej niż górną część). Gdy stawy się odblokowują, sacrum łatwiej przesuwa się do przodu z miejsca. Luźne mięśnie dna miednicy mogą pogorszyć ten problem, ponieważ pozwalają lewej i prawej połówce miednicy dolnej odsuwać się od siebie łatwiej niż napięte mięśnie. Jeśli powyższe rozumowanie jest prawidłowe, to połączenie uprowadzenia z zginaniem do przodu powinno być szczególnie trudne na stawach SI. Dowody zdają się to potwierdzać: ludzie z problemami z układem SI często stwierdzają, że wysuwa ich wspólne „SI”, jeśli pochylają się w pozach o rozpostartych nogach, takich jak Baddha Konasana, Upavistha Konasana lub Prasarita Padottanasana. Skręty i zginanie boczne mogą również powodować problemy dla osób z niestabilnymi stawami SI. Skręty (jak Marichyasana III) mogą pociągnąć sacrum do przodu z drugiej. Zgięcia boczne (takie jak Utthita Trikonasana, Utthita Parsvakonasana i Parivrtta Janu Sirsasana) mogą tworzyć szczelinę w stawie z jednej strony i zacinać go z drugiej. Chociaż samo zginanie boczne raczej nie odłoży stawu na miejsce, jego szczelina może dodatkowo poluzować i tak już rozciągnięte więzadło międzykostne, a powodowane przez niego zakleszczenie może dodatkowo podrażnić źle wyrównane powierzchnie uszne, dociskając je mocniej do siebie. Aby uzupełnić obraz, nierównowaga mięśni zginaczy bioder może również przyczyniać się do problemów z SI. Dwa mięśnie psoas łączą przednią część odcinka lędźwiowego z górnymi wewnętrznymi kośćmi ud. Jeśli jeden z nich jest ciaśniejszy od drugiego, może pociągnąć jedną stronę kręgosłupa zbyt daleko do przodu, pociągając tę ​​stronę kości krzyżowej razem z nią. Dwa mięśnie biodrowe łączą przód kości biodrowych z górnymi wewnętrznymi kościami udowymi. Ciasne biodro z jednej strony może powodować inny rodzaj problemu z SI, pociągając biodro zbyt daleko do przodu w stosunku do kości krzyżowej. Na szczęście można uniknąć problemów z SI. Zapoznaj się ze wskazówkami praktycznymi dla SI Joint, aby uzyskać szczegółowe porady dotyczące asan, które pomogą utrzymać bezpieczeństwo Twojego nauczania. ¹Hollinshead, WH. Podręcznik anatomii. Druga edycja. New York: Harper and Row, 1967, s. 1 378 Nauczyciele, zapoznaj się z nowo ulepszonym programem TeachersPlus, aby zabezpieczyć się ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej, zbuduj swój biznes z tuzinem cennych korzyści, w tym bezpłatnym profilem nauczycieli w naszym krajowym katalogu, a także znajdź odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące nauczania. O NASZYM EKSPERCIE Dr Roger Cole jest certyfikowanym nauczycielem jogi Iyengara i naukowcem przeszkolonym w Stanford. Specjalizuje się w anatomii człowieka oraz fizjologii relaksacji, snu i rytmów biologicznych. Znajdź go na}

Przyczyną bólu stawu krzyżowo-biodrowego związanego z jego zapaleniem najczęściej jest uraz mechaniczny, który doprowadził do przesunięcia się względem siebie powierzchni tworzących staw. Następuje tarcie, w wyniku czego dochodzi do miejscowego wytarcia chrząstki stawowej, a to powoduje zmiany zwyrodnieniowe, stan zapalny i w

Dysfunkcje w obrębie stawów krzyżowo-biodrowych najczęściej klasyfikowane są jako „zespoły bólowe dolnego odcinka kręgosłupa”. Może to być uzasadnione tym, że posiadają bardzo zbliżony do nich obraz kliniczny (Lewit). Pacjenci dotknięci tymi „zespołami” zgłaszają często objawy bólowe charakterystyczne dla kilku innych dysfunkcji i schorzeń. W związku z tym dla powodzenia terapii niezbędne jest zróżnicowanie pochodzenia tych objawów. Jest to konieczne, gdyż w takich wypadkach można brać pod uwagę relatywnie wiele czynników, takich jak choroba krążka międzykręgowego, zablokowanie segmentu ruchowego (lub segmentów) kręgosłupa lędźwiowego, zablokowanie stawu krzyżowo-biodrowego, przeciążenie więzadeł miednicy, a nawet chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego, chociaż lista może być znacznie dłuższa. Trzeba na wstępie wyraźnie powiedzieć, że ogromny postęp w medycynie manualnej oraz ogólnej diagnostyce medycznej pozwala na dokładne rozpoznanie właściwej przyczyny i wdrożenie adekwatnego postępowania terapeutycznego. Spis treści: Objawy Anatomia Zjawisko dystorsji (torsji) miednicy Czym jest tzw. zablokowanie stawu SI? Szersza perspektywa Jak działa joga w przypadku dysfunkcji stawów SI? Podsumowanie Bibliografia Objawy Kiedy pacjent zgłasza się po pomoc do lekarza lub fizjoterapeuty, mamy już praktycznie do czynienia ze stanem ostrym. W wielu innych przypadkach pacjenci funkcjonują z zablokowaniem stawu krzyżowo-biodrowego lub stawu międzywyrostkowego kręgosłupa lędźwiowego i nie są tego świadomi, gdyż objawy są niespecyficzne. Towarzyszy temu jedynie niewielki dyskomfort, którego pacjent do pewnego momentu nie zauważa. Nie znaczy to, że zablokowanie takie nie wpływa negatywnie na funkcję narządu ruchu. Dla przykładu – zablokowania w obrębie dolnych części kręgosłupa mogą wywoływać zjawiska bólowe w obrębie połączeń głowowo-szyjnych, czego pacjent sam z siebie nie powiąże z problemem w odcinku krzyżowo-lędźwiowym. Przyjrzyjmy się teraz objawom towarzyszącym problemom w tym obszarze, przypominając jednocześnie, że dopóki nie przeprowadzimy dokładnej diagnostyki, nie będziemy wiedzieli, z jakiego rodzaju dysfunkcją mamy do czynienia. Charakterystyczne w stanie ostrym jest to, że pacjent ma problem z wyprostowaniem się i utrzymuje „przeciwbólową” pozycję przodozgięcia w obrębie miednicy i kręgosłupa lędźwiowego. Występuje lęk przed wyprostowaniem się, a nawet kichnięciem, czy kaszlem (Lewit). „Przeprost kręgosłupa jest bardziej ograniczony niż przodozgięcie […] Również zgięcie boczne bywa ograniczone i bolesne, przynajmniej w jedną stronę. Charakterystyczny jest brak w czasie zgięcia bocznego współruchu rotacji miednicy. Ból jest zazwyczaj umiejscowiony asymetrycznie i może promieniować do stawów biodrowych, pośladków, podbrzusza, pachwin, kończyn dolnych, jak również w kierunku kręgosłupa piersiowego” (Lewit). Należy podkreślić, jak ważne jest prawidłowe rozpoznanie przyczyny bólu. Niestety nazbyt często zdarza się orzeczenie dyskopatii wyłącznie na podstawie zdjęcia RTG i zgłaszanych przez pacjenta objawów. W takich przypadkach dokonuje się nadal zbyt wiele niepotrzebnych operacji na krążku międzykręgowym, jak również wdraża nieodpowiednie postępowanie zachowawcze (Rakowski). Tymczasem terapia manualna dysponuje odpowiednimi narzędziami pozwalającymi bardzo precyzyjnie określić i leczyć przyczynę bólu. Oczywiście ma to miejsce tylko wtedy, gdy przyczyna ta leży w zaburzeniu funkcji, a nie w chorobie struktury. Zablokowanie stawu to właśnie zaburzenie funkcji, chociaż jak wiadomo z praktyki klinicznej, zablokowanie to (często bagatelizowane) może wywoływać objaw rzekomo korzeniowy na skutek tzw. podrażnienia segmentarnego (Lewit). W takich wypadkach szczególnie łatwo o pomyłkę diagnostyczną. Zwłaszcza wtedy, gdy równocześnie współistnieje tzw. dyskopatia. Skupmy się jednak na kwestii dysfunkcji stawów krzyżowo-biodrowych, które od tej pory będą nazywane stawami SI (z łac. Sacroiliac) Anatomia Aby zrozumieć mechanizm powstawania zablokowań, należy przeanalizować anatomię prawidłową i czynnościową miednicy i połączenia krzyżowo-lędźwiowego. Kość krzyżowa (os sacrum) to w istocie pięć zrośniętych w okresie dojrzewania płciowego kręgów krzyżowych o kształcie klinowatym, która od góry łączy się z ostatnim – piątym kręgiem lędźwiowym, a od dołu z kością guziczną (os coccygis) – ogonową, złożoną z 3 do 5 szczątkowych kręgów guzicznych. Ten charakterystyczny klinowaty kształt kości krzyżowej jest podyktowany potrzebą stabilnego osadzenia całej kolumny kręgosłupa wraz z głową i klatką piersiową pomiędzy dwiema kośćmi biodrowymi (ossis Ilium). Tak więc widać wyraźnie jak dużemu obciążeniu poddawane są stawy SI. Kość krzyżowa łączy się z kośćmi biodrowymi nie tylko na zasadzie klinowatego osadzenia między nimi, ale również poprzez specyficzną strukturę szyn i rowków (ang. rail-groove). Powierzchnia stawowa kości biodrowych pokryta jest szynami, a powierzchnia stawowa kości krzyżowej rowkami (Coulter). Dzięki takiej budowie kostnej, opartej na zasadzie pozytyw – negatyw, kość krzyżowa jest stabilna w obrębie połączenia z miednicą. Całość wzmacnia dodatkowo torebka stawowa oraz więzadła bezpośrednie i pośrednie. Należy zaznaczyć, że „Staw krzyżowo-biodrowy jest prawdziwym stawem z typową błoną maziową, posiadający swój własny zakres ruchomości, pomimo nietypowego kształtu oraz faktu, że w ruchach kości krzyżowej względem kości biodrowych nie biorą udział żadne mięśnie […] Według Duckwortha ruch fizjologiczny w tym stawie polega na rotacji kości krzyżowej wokół najkrótszej i najmocniejszej części międzykostnej więzadeł krzyżowo-biodrowych, łączących guzowatości biodrowe z wyrostkami poprzecznymi drugiego kręgu krzyżowego. Ruch ten nazwano nutacją”. (Lewit). Nasuwa się tutaj potrzeba wyjaśnienia historycznego. Otóż do lat trzydziestych XX wieku mylnie zakładano, że w stawach SI nie zachodzą żadne ruchy. Obalił tę tezę francuski ortopeda Kapandji (Coulter). Dowiódł on, że istnieje jednak pewna ruchomość w obrębie sztywnej z założenia obręczy biodrowej. Kluczową rolę odgrywają tu stawy krzyżowo-biodrowe a współgra z nimi spojenie łonowe (symphysis pubica). Ruchy te nazwano nutacją i przeciwnutacją. Należy wyraźnie zaznaczyć, że są to niezależne ruchy zachodzące pomiędzy kością krzyżową a kośćmi biodrowymi i ich występowanie pociąga za sobą więcej następstw. Ruch nutacji powoduje przesunięcie promontorium (przednio-górną część kości krzyżowej) do przodu przy jednoczesnym ruchu obu kości biodrowych przyśrodkowo (do środka ciała), a kości kulszowych dobocznie (od środka ciała). Ruch nutacji pojawia się naturalnie, kiedy ciało np. z pozycji stojącej próbuje wykonać luźny skłon w tył, zaś ruch przeciwnutacji pojawia się, kiedy ciało również z pozycji stojącej wykonuje luźny skłon w przód. Oba te zjawiska mają kluczowe znaczenie dla praktyki ćwiczeń jogi, o czym będzie mowa w dalszej części artykułu. Najlepiej zrozumieć ruchy nutacji i przeciwnutacji na przykładzie akcji porodowej. Kapandji twierdzi (Coulter) – a ginekolodzy położnicy potwierdzają ten fakt z praktyki klinicznej (Lewit) – że w pierwszej fazie porodu dochodzi do przeciwnutacji, a w drugiej do nutacji. Przeciwnutacja zachodzi na skutek pociągnięcia promontorium ku tyłowi i oddalenia się od siebie kości biodrowych, dlatego głowa dziecka ma więcej przestrzeni, aby dostać się do kanału rodnego. Gdy już się tam znajdzie, dochodzi do ruchu nutacji, co w naturalny sposób ułatwia dziecku wyjście na świat przez otwieranie się kości kulszowych do boków, czyli na zewnątrz. W kwestii ciąży, porodu i okresu połogu należy dodać, iż w związku z samą budową miednicy, jak również wskutek specyficznego działania „kobiecych” hormonów ciało kobiety jest bardziej podatne na destabilizację stawów SI, jak również na ich zablokowania. Ma na to wpływ również cykl menstruacyjny oraz okres menopauzalny. Kobieca miednica jest niższa i szersza od męskiej, dodatkowo zaś u mężczyzn i kobiet występują różnice w strukturze więzadeł spajających bezpośrednio kość krzyżową z kością biodrową. U kobiet występują dwa główne obszary, z których odchodzą wiązki więzadeł, natomiast u mężczyzn występują trzy takie obszary, przez co kobiece połączenia SI są bardziej podatne na hipermobilność (nadruchomość), (Lasater). W związku z tymi różnicami w budowie miednicy żeńskiej i męskiej ruch nutacji i przeciwnutacji jest znacznie głębszy u kobiet niż u mężczyzn. Znajomość tego faktu powinna powstrzymać mężczyzn wykonujących ćwiczenia jogi przez zbytnim forsowaniem. Dotyczy to zwłaszcza ćwiczeń z grupy skłonów do przodu i skłonów do tyłu. Omawiając różnice w budowie miednicy, nie sposób nie wspomnieć o różnych jej typach, jakie wyodrębnił Gutmann. W tym przypadku różnice te dotyczą zarówno kobiet jak i mężczyzn i są zauważalne w płaszczyźnie strzałkowej (z boku). To, jaką budową miednicy człowiek dysponuje, pociąga za sobą pewne następstwa kliniczne. Np.: Promontorium ustawione wysoko to większe ryzyko hipermobilności, bóle więzadłowe, zmiany zwyrodnieniowe segmentu L5/S1 i ryzyko uszkodzenia tego krążka. Promontorium ustawione pośrednio to zwiększone ryzyko zablokowania segmentu ruchowego i uszkodzenia krążka L4 Promontorium ustawione nisko to zwiększone ryzyko zmian zwyrodnieniowych w stawach: lędźwiowo-krzyżowym (segment L5/S1), krzyżowo-biodrowym (SI) oraz biodrowych (Lewit). Dla praktyki ćwiczeń jogi ważna jest znajomość własnego typu budowy. Pomaga ona uniknąć uszkodzenia miednicy i daje możliwość świadomej profilaktyki. Omawiając dalej anatomię połączeń stawów SI, należy wspomnieć o kilku bardzo ważnych więzadłach, które pełnią ważną funkcję stabilizującą i zarazem należą do najczęściej przeciążanych więzadeł tego obszaru. Dzieje się tak nie tylko na skutek wykonywania czynności dnia codziennego (najczęściej asymetrycznego), zaburzeń statyki miednicy, ale również wskutek nieumiejętnie wykonywanych ćwiczeń jogi, czyli zbyt intensywnego rozciągania obszaru krzyżowo-biodrowego. Więzadła stawów SI dzielimy na bezpośrednie i pośrednie (Ignasiak). Do więzadeł bezpośrednich zaliczamy: Więzadła krzyżowo-biodrowe brzuszne (przednie, sacroiliaca ventralia) – wzmacniają staw SI od przodu, przymocowując się w bezpośredniej okolicy brzegów stawowych, Więzadła krzyżowo-biodrowe grzbietowe (tylne, sacroiliaca dorsalia) – podobnie jak przednie wzmacniają staw od tyłu Więzadła krzyżowo-biodrowe międzykostne ( sacroiliaca interossea) – położone są od góry i od tyłu torebki stawowej pod więzadłami wymienionymi wyżej i rozpięte między guzowatością kości biodrowej a guzowatością kości krzyżowej. Do podrażnienia tych więzadeł dochodzi zazwyczaj wskutek skręcenia i skośnego ustawienia miednicy. Ból może promieniować do kończyn dolnych (zazwyczaj asymetrycznie, a ulokowanie przebiegu tego bólu bardzo przypomina ból przy zajęciu nerwu rdzeniowego L5/S1. Jest więc często mylony z dyskopatią, rwą kulszową, czy tzw. lumbago (Rakowski) Do więzadeł pośrednich zaliczamy: Więzadło biodrowo-lędźwiowe ( Iliolumbale) rozpina się między ostatnimi wyrostkami żebrowymi kręgów lędźwiowych a grzebieniem biodrowym w pobliżu stawu i stabilizuje go do góry. Do jego podrażnienia dochodzi w wyniku zablokowania stawu lub zbyt głębokiej i agresywnej pracy w ćwiczeniach jogi. Ból pojawia się asymetrycznie po stronie przeciążonej w okolicy przejścia lędźwiowo-krzyżowego i czasem może promieniować do pachwiny (Rakowski) Więzadło krzyżowo-guzowe ( sacrotuberale) jest to bardzo silne i szerokie pasmo więzadłowe, które rozpina się między bocznym brzegiem kości krzyżowej i guzicznej, kością biodrową a guzem kulszowym. Konsekwencje wynikające z przeciążenia tego więzadła są rozległe, a u jego przyczyn leżą zablokowanie stawu oraz zbyt intensywna praktyka ćwiczeń jogi. Gdy dochodzi do podrażnienia więzadła krzyżowo-guzowego, może boleć cała kończyna dolna łącznie z piętą i palcami stopy. Może to bardzo utrudniać chodzenie. Często pojawia się również ból okolicy kości ogonowej. „Chory oprócz bólu odczuwa silne napięcie, skrócenie mięśni łydki (szczególnie pod kolanem), tylnej grupy mięśni uda, czasem mięśni podeszwowych stopy. Wywołać to może objawy pseudoneurologiczne (drętwienie, mrowienie), a także pseudonaczyniowe (uczucie zimna, chłodu) w obrębie stopy i palców stopy”. (Rakowski) Więzadło krzyżowo-kolcowe ( sacrospinale) jest słabsze od poprzedniego a rozpięte jest pomiędzy brzegiem kości krzyżowej a kolcem kulszowym. Przeciążenie tego więzadła może skutkować bólem w okolicy samego stawu SI, jak również głębokim bólem w pachwinie. Z klinicznego punktu widzenia więzadło to jednak rzadziej wywołuje objawy bólowe niż więzadło biodrowo-lędźwiowe i krzyżowo-guzowe. Rola wymienionych więzadeł jest bardzo ważna w problematyce stawów SI. Prowokacyjne testy napięciowe tych więzadeł pozwalają stwierdzić nie tylko przyczynę bólu ale i dysfunkcji np. skośnego ustawienia miednicy, czy zablokowania stawu SI. Przyczyn skośnego ustawienia miednicy może być wiele. Nie zawsze jest nią zablokowanie stawu SI. Jednak większość z nich w konsekwencji prowadzi do dysfunkcji obszaru krzyżowo-lędźwiowego. W efekcie tych zaburzeń powstaje podrażnienie więzadeł, wzmożone napięcie mięśni miednicy (np. mięśnia gruszkowatego, biodrowo-lędźwiowego), kończyn dolnych, a także powstaje cały zespół zaburzeń czynnościowych kręgosłupa, z zablokowaniami w obrębie odcinka szyjnego włącznie (Rakowski, Lewit). Zjawisko dystorsji (torsji) miednicy Zjawisko dystorsji (torsji) miednicy występuje niezwykle często. Polega ono na skręceniu miednicy, co uwidacznia się w badaniu jako asymetryczne ustawienie kolców biodrowych, zarówno przednich jak i tylnych. Niesie to za sobą konkretne następstwa. Po pierwsze, mamy do czynienia z pozornym skróceniem jednej kończyny dolnej na skutek przesunięcia się panewki stawu biodrowego dogłowowo, czyli do góry względem drugiej strony w pozycji stojącej. To zjawisko może prowadzić do rozwoju skrzywienia bocznego kręgosłupa, jak również przeciążenia segmentów ruchowych kręgosłupa lędźwiowego, a w konsekwencji do rozwoju dyskopatii. Po drugie, zjawisku dystorsji najczęściej towarzyszy zablokowanie jednego ze stawów SI ze wszystkimi tego konsekwencjami w postaci przeciążenia tkanek miękkich (więzadeł i mięśni). Jak często do tego dochodzi, pokazuje badanie przeprowadzone w Polsce w 2009 roku. W Zielonej Górze i okolicy przebadano łącznie 7781 dzieci w wieku 6-14 lat. Średnio u 77,2 procent dzieci stwierdzono zaburzenia statyki miednicy (Permoda). To bardzo duży odsetek i niepokojące jest to, że takie problemy pojawiają się już u sześcio- czy siedmiolatków. Z biegiem czasu utrwalone błędne wzorce posturalne z pewnością przyczyniają się do występowania wielu problemów w obszarze miednica – kręgosłup lędźwiowy, w tym do chronicznych zablokowań stawów SI. Czym jest tzw. zablokowanie stawu SI? Aby zrozumieć to zjawisko, trzeba wiedzieć, że w obrębie każdego stawu istnieją dwa rodzaje ruchomości biernej, które mogą zostać dotknięte tzw. zablokowaniem. Pierwszy z nich do zwykły ruch funkcjonalny, który można samodzielnie wykonać (np. trzymając się za staw skokowy, możemy wykonać pełne bierne zgięcie stawu kolanowego). Drugi ruch to tzw. gra stawowa (joint play). Jest on zazwyczaj trudny lub wręcz niemożliwy do wykonania samodzielnie, lecz ewidentnie występuje. Potwierdzają to badania radiologiczne. Polega on na biernym przesuwaniu jednej powierzchni stawu względem drugiej (ruch ślizgowy) nawet z elementami rotacji czy dystrakcji (Lewit). W przypadku stawu kolanowego można np. wykonać biernie (ręką terapeuty) tzw. gapping, czyli rozwieranie przestrzeni stawowej od strony przyśrodkowej oraz bocznej. Z kolei w przypadku stawu śródręczno-paliczkowego możliwy jest dodatkowo ruch dystrakcji. Zjawisko gry stawowej jest bardzo istotne, ponieważ, po pierwsze, w diagnostyce może ukazać istnienie zablokowania stawu, gdy właściwa ruchomość fizjologiczna wciąż jeszcze istnieje. Po drugie, łagodne ruchy dystrakcji czy przesuwania stosowane podczas badania służą również uruchamianiu stawu. Są to tzw. techniki mobilizacji i są one dzisiaj najbardziej polecane w leczeniu zablokowań stawów, ze względu na ich bezpieczeństwo. Odchodzi się już dziś – jeśli tylko jest to możliwe w danym przypadku – od gwałtownych manipulacji, których efekty uboczne nie zawsze są możliwe do przewidzenia. „Konkludując, prawidłowa gra stawowa stanowi warunek wstępny ruchu prawidłowego, a jej zaburzenia można porównać z sytuacją „zaciętej szuflady”, wymagającej uruchomienia”. (Lewit). Istnieje kilka teorii, w jaki sposób do tego dochodzi. Lewit stawia na typowo stawowe pochodzenie zablokowania i opiera się w tym na teorii tzw. meniskoidów Kosa i Wolfa. Według niej meniskoid, jako rodzaj dodatkowej tkanki wypełniającej wolne przestrzenie między powierzchniami stawu, w stanie fizjologicznym porusza się swobodnie, ale w pewnych okolicznościach może się zakleszczyć między powierzchniami stawu, powodując utratę gry stawowej i w konsekwencji zablokowanie. W szczególnym przypadku zablokowania stawów SI dużą rolę odgrywa ich szczególna i wyjątkowa budowa. Kiedy szyna (rail) wypadnie z rowka (groove), staw z pewnością ulegnie w jakimś stopniu zablokowaniu (Coulter). Stawy SI mogą ulec pełnemu lub częściowemu zablokowaniu np. w części górnej lub dolnej. Za każdym razem zjawisko to można wykryć poprzez manualne badanie ich sprężynowania (Lewit). Szersza perspektywa Nie ma wątpliwości, że zablokowanie rozpatrywane jako lokalne zjawisko stawowe może mieć daleko idące konsekwencje w innych obszarach narządu ruchu. W przypadku zablokowań w segmentach ruchowych kręgosłupa zdarzają się podrażnienia segmentarne w obrębie tkanek danego dermatomu, czyli po prostu zmiany odruchowe związane z danym segmentem kręgosłupa. Właśnie taki stan często przypomina typowe objawy dyskopatii – choroby krążka miedzykręgowego. W przypadku zablokowań w obrębie stawów SI – jak już zostało powiedziane – dochodzi często do przeciążeń więzadeł miednicy i wypromieniowania bólu nawet do stopy. Całość tych zmian odruchowych nosi nazwę „dysfunkcji somatycznej”, co dość dobrze ukazuje rozległość efektu zablokowania stawu. Warto podkreślić, że w takich przypadkach dysfunkcji podlegają też określone mięśnie, co zazwyczaj przejawia się ich wzmożonym napięciem lub/i występowaniem charakterystycznych punktów maksymalnego bólu. Zasadniczo „rola przykurczonych mięśni w ograniczeniach ruchomości (stawowej, przypis autora) została udokumentowana przez Jandę (1967). Techniki relaksacji mięśniowej są szeroko stosowane w celu uruchomienia stawów” (Lewit). Opisując rolę mięśni w zablokowaniach stawowych Lewit cytuje Korr’a: „Myśląc zazwyczaj o mięśniach jako o silnikach, które dzięki swoim skurczom poruszają ciało, warto pamiętać, że te same siły kurczące są również używane do ruchów hamowania (…). Jest prawdopodobne, że to właśnie hamujący potencjał mięśni powoduje, że stanowią one główną, a jednocześnie bardzo zróżnicowaną bardzo zróżnicowaną przeszkodę w uruchamianiu chorego stawu”. Jednocześnie nie zgadza się z tezą Korr’a o czysto mięśniowym pochodzeniu zablokowań, postulując omówioną powyżej teorię zablokowania jako zjawiska pochodzenia stawowego. Wydaje się jednak, że niezależnie od wszystkiego, skuteczne leczenie zablokowania stawu powinno obejmować również pracę z tkankami miękkimi, jakimi są mięśnie, więzadła czy powięzie. Powinno to być stosowane nie tylko lokalnie (jako element terapii manualnej, bądź autoterapii), ale też globalnie, czyli w całych łańcuchach kinematycznych. Taka jest obecnie dominująca tendencja w nowoczesnym podejściu do terapii zablokowań stawów. Każdy terapeuta pracujący z tymi problemami zauważa, że bez tej dodatkowej pracy na tkankach miękkich w całych łańcuchach mięśniowo powięziowych trudno jest utrzymać trwały efekt uruchomienia stawu. Dotyczy to w szczególności zablokowań, które miały chroniczny, przewlekły charakter. W takich przypadkach „pamięć” tkanek miękkich powiązanych z funkcją danego stawu wymaga zresetowania, aby zapewnić utrzymanie gry stawowej w dłuższej perspektywie. Jak działa joga w przypadku dysfunkcji stawów SI? W starszych opracowaniach możemy przeczytać, że nie istnieje jeden efektywny system ćwiczeń, który zapewniłby utrwalenie efektów uruchomienia zablokowanych stawów. Dzisiaj nasza znajomość efektów ćwiczeń jogi z pracy klinicznej z pacjentami, u których wykryto zablokowanie stawu SI, a następnie doprowadzono do jego uruchomienia, pozwala stwierdzić, ze taki system ćwiczeń jednak istnieje. Asany jako podstawowa forma ćwiczeń jogi doskonale wpisują się w kontekst ćwiczeń o charakterze profilaktyki wtórnej zablokowań w obrębie stawów SI. Co więcej, osobom poprawnie wykonującym asany niejednokrotnie udaje się „przypadkowo” odblokować staw z mniej lub bardziej donośnym dźwiękiem „klik”! Znając działanie tych ćwiczeń w praktyce, trudno się oprzeć sformułowaniu tezy o ewidentnie autoterapeutycznym ich działaniu. Są to zdecydowanie ćwiczenia czynne, które umiejętnie poprowadzone przez fizjoterapeutę mogą w znacznym stopniu wspomóc działanie terapii manualnej, a w określonych przypadkach nawet ją zastąpić. Przyjrzyjmy się zatem pokrótce, jak w przypadku problematyki stawów SI działają asany – podstawowe ćwiczenia jogi. W pierwszej kolejności należy zdać sobie sprawę, że rola zdrowego tj. w pełni ruchomego i stabilnego kręgosłupa jest w jodze kluczowa, a podstawowa forma ćwiczeń ma ewidentnie kompensacyjny charakter. Asany nastawione są na uzyskanie pełnej, fizjologicznej ruchomości całej kolumny kręgosłupa oraz uzyskanie jego kompensacji (alignment) oraz stabilności. Widać tu ewidentne dążenie do równowagi miedzy siłą a gibkością. Jedno nie może odbywać się kosztem drugiego. Kompensacja, rozumiana w jodze jako strukturalne wyrównanie, prowadzona jest bardzo precyzyjnie zarówno w ćwiczeniach symetrycznych jak i asymetrycznych (Raman, Robin). Miednica wraz z kręgosłupem lędźwiowo-krzyżowym znajduje się w centrum zainteresowania jogi z uwagi na fakt, że wykonywanie asan z założenia ma przygotować osobę praktykującą jogę do ćwiczeń oddechowych (pranajamy) i medytacyjnych. Ćwiczenia te powinny być wykonywane w różnego rodzaju siadach. Joga wyraźnie zaleca tutaj utrzymywanie prosto całego kręgosłupa, w specyficznej pozycji elongacyjnej z zaakcentowaną lordozą lędźwiową, aktywnym wyprostnie kręgosłupem piersiowym i odpowiednio ustawionym pasem barkowym. Aby sprostać temu wymaganiu, cały narząd ruchu powinien zostać do tego przygotowany. Uzyskuje się to za pomocą regularnego wykonywania różnych rodzajów asan, a mianowicie: pozycji stojących, siedzących, wyprostnych, zgięciowych, pozycji z rotacją kręgosłupa, pozycji leżących, balansowych i odwróconych. Kluczowe dla funkcji stawów SI są pozycje stojące, skłony do przodu, pozycje z rotacją kręgosłupa, pozycje siedzące oraz wyprostne. Dążenie do przywrócenia poprawnej statyki miednicy zachodzi w tych ćwiczeniach naturalnie dzięki ich różnorodności i konsekwentnemu stosowaniu zasady kompensacji. Obszar miednicy i kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego ćwiczony jest z każdej możliwej strony. Warto przy tym wspomnieć, że w jodze bardzo duży nacisk położony jest na uzyskanie ruchu nutacji kości krzyżowej, który jest niezbędny np. po to, by bezpiecznie dla odcinka lędźwiowego wykonywać ćwiczenia z rodzaju skłonów do przodu (Coulter, Robin). Obok ruchu nutacji wiele ćwiczeń promuje ruch przeciwnutacji kości krzyżowej przydatny np. w pracy nad hipermobilnym stawem SI Wiele pozycji stojących ewidentnie mobilizuje stawy SI dzięki rozwieraniu powierzchni stawowych (gapping). Są to przede wszystkim lateralne pozycje stojące oraz pozycje z rotacją kręgosłupa. W tych właśnie ćwiczeniach często można uzyskać spontaniczne odblokowanie z wyraźnie słyszalnym dźwiękiem „klik”. Oprócz pozytywnego oddziaływania ćwiczeń jogi na obszar krzyżowo-lędźwiowy (w tym wypadku wyłącznie asan), dającego wymierne korzyści terapeutyczne, istnieje również niebezpieczeństwo wystąpienia hipermobilności w obrębie stawów SI, ale również w okolicy segmentów ruchowych odcinka lędźwiowego. Może do tego dojść w wyniku niepoprawnie wykonywanych asan, przy jednoczesnym braku rozpoznania indywidualnej budowy człowieka, a także z uwagi na zbyt głęboką lub agresywną pracę w ćwiczeniach. Więzadła, omówione w części poświęconej anatomii, należą do najczęściej przeciążanych podczas praktyki ćwiczeń jogi. W kwestii anatomii samych więzadeł należy zawsze brać pod uwagę, że brak im bezpośredniego unaczynienia i odżywiane są wyłącznie poprzez dyfuzję, oraz że nie możemy siłą woli uzyskać ich skrócenia, tak jak ma to miejsce w przypadku mięśni. Wiąże się z tym dodatkowo zagadnienie rozciągliwości więzadeł. Szacuje się, że więzadło, podczas rozciągania do 8 procent swojej długości, jest w stanie zachować zdolność powrotu do stanu spoczynkowego bez skutków ubocznych (Robin). Jeśli jednak wartość ta zostanie przekroczona, więzadło nie tylko rozciągnie się permanentnie (nie powróci do długości spoczynkowej), ale może również ulec uszkodzeniu. Taki stan rodzi konsekwencje w postaci bólu (więzadła są obficie zaopatrzone w nocyceptory, czyli receptory bólowe) oraz chronicznego braku stabilności. Anatomiczna i funkcjonalna integralność stawów SI w dużej mierze zależy właśnie od prawidłowego napięcia jego więzadeł poza czynnikami takimi jak właściwa statyka miednicy czy stan napięcia mięśni. Zatem niewłaściwy sposób wykonywania ćwiczeń jogi, które mogą głęboko ingerować w strukturę odcinka lędźwiowo-krzyżowego, może doprowadzić do uszkodzenia więzadeł i destabilizacji stawów SI. Taki stan niestety staje się zazwyczaj chroniczny. Aby ustabilizować staw, należy wyłączyć niektóre ćwiczenia, skupić się na wzmacnianiu rotatorów zewnętrznych i prostowników biodra, a szczególnie mięśnia gruszkowatego (on jako jedyny z mięśni w pewien sposób „spaja” staw, przyczepiając się do brzegu kości krzyżowej oraz krętarza większego kości udowej). Należy też uzbroić się w cierpliwość, ponieważ z powodu braku unaczynienia więzadeł ewentualne uszkodzenia goją się latami. Podsumowanie Jeśli ćwiczenia jogi prowadzone są fachowo i w powiązaniu z właściwym rozpoznaniem, to w rękach fizjoterapeuty mogą stać się doskonałym narzędziem w naprawianiu funkcji stawów SI. Właściwa diagnoza jest oczywiście kluczowa. Po wykonaniu właściwych testów, takich jak test sprężynowania stawu, testy napięciowe więzadeł, badanie długości i tonusu właściwych mięśni zazwyczaj wiadomo, czy źródłem problemu jest zablokowanie. W tym momencie niezależnie od wdrożenia manualnych technik terapii stawów SI z pomocą przychodzi joga, która powinna zostać bardzo dokładnie zaordynowana w zależności od indywidualnych potrzeb. Dla przykładu: kiedy dokonano uruchomienia stawu SI dzięki zastosowaniu odpowiedniej techniki manualnej, ale przy okazji mamy do czynienia z nierównowagą napięcia (podwyższone napięcie lub wręcz przykurcze) w obrębie następujących tkanek miękkich: ścięgno Achillesa, mięśnie strzałkowe, mięsień dwugłowy uda, więzadło krzyżowo-guzowe, to możemy wdrożyć odpowiednią sekwencję ćwiczeń jogi i tym samym podtrzymać efekt manipulacji czy mobilizacji. W tym wypadku będą to ćwiczenia, takie jak adho mukha svanasana i jego warianty, parsvottanasana i jej warianty, utthita hasta padangusthasana i jej warianty z uwzględnieniem rozciągania mięśnia pośladkowego średniego na koniec np. dzięki wykonaniu łatwej kapotasany w skłonie do przodu. Po ustaleniu sekwencji ćwiczeń i czasu jej trwania wszystko zależy od pacjenta, czyli od regularnej praktyki i kontroli swojego stanu funkcjonalnego zgodnie z zaleceniami terapeuty. Podsumowując: pozytywne efekty terapeutyczne w omawianym przypadku uzyskiwane są dzięki ćwiczeniom jogi poprzez: Dążenie do kompensacji i stopniowe przywracanie prawidłowej statyki miednicy, Mobilizację stawów SI (gapping), Autoterapię więzadeł miednicy, Uzyskanie optymalnej długości spoczynkowej mięśni (usunięcie przykurczów i utrzymanie tego stanu), Regulację OUN. Joga przyczynia się do obniżenia pobudzenia współczulnego, a jak wiadomo obszar miednicy jest wyjątkowo podatny kumulowanie głębokiego stresu. (Raman) Niezależnie od działania terapeutycznego oraz profilaktyki wtórnej trzeba mieć świadomość, że mądrze prowadzone i wykonywane ćwiczenia jogi mają ogromną wartość profilaktyczną. Specyfika ćwiczeń jogi sprawia, że u zdrowej i skompensowanej osoby do zablokowań w obrębie stawów SI w ogóle nie dochodzi, jeśli prowadzi ona regularną praktykę. Nie dochodzi również do zrostów w tym obszarze, które u wielu ludzi z wiekiem stają się czymś „normalnym” . Bibliografia Coulter H. David „Anatomy of Hatha Yoga. A Manual for Students, Teachers and Practitioners” Ignasiak Zofia „Anatomia układu ruchu” Lasater Judith „Stability Revisited: Realigning the Sacrum in Asana” Lewit Karel „Terapia manualna w rehabilitacji chorób narządu ruchu” Myers Thomas W. „Taśmy Anatomiczne. Meridiany Mięśniowo – Powięziowe dla Terapeutów Manualnych i Specjalistów Leczenia Ruchem” Permoda Andrzej, Permoda Anna, Chudak Bożena „Problem występowania przykurczu mięśni kulszowo – goleniowych u dzieci w wieku szkolnym w obszarze miasta Zielona Góra i okolic” Rakowski Andrzej „Kręgosłup w stresie. Jak usunąć ból i jego przyczyny” Raman Krishna „ A Matter of Health. Integration of Yoga and Western Medicine for Prevention and Cure” Robin Mel „A Physiological Handbook for Teachers of Yogasana” Autor: Bartosz Niedaszkowski – fizjoterapeuta i terapeuta jogi z wieloletnim doświadczeniem, pionier jogi medycznej w Polsce, terapeuta manualny i członek Polskiego Towarzystwa Medycyny Manual

Dolegliwości bólowe wynikające z zaburzeń stawów krzyżowo-biodrowych oraz więzadeł działających bezpośrednio i pośrednio na stawy January 2018 Pomeranian Journal of Life Sciences 63(4)

Wiele przypadków bóle stawów krzyżowo-biodrowego przejść nierozpoznana z powodu testów niejednoznaczny, według Journal of American Academy of Ortopedycznej. Zmodyfikowana praktyka jogi traktuje wszystkie aspekty ciała, dolegliwości lecznicze i kojące ból po drodze. Rozważania Sam Joga może powodować ból stawów krzyżowo-biodrowych, które ze względu na odcinkach szczepu więzadła i stanowi, że poprosi miednicę i kość krzyżową, aby przejść obok. Funkcja Joga poprawia wiele czynników przyczyniających się do bólów krzyża. Delikatne praktyka jogi może poprawić swoją kondycję, chodząc i siedząc postawę naturalnie. Badania Naukowcy z University of Pennsylvania i Richard Stockton College of New Jersey opublikował raport w 2004 r opisującą układu mięśniowo-szkieletowego korzyści hatha jogi. Leczenie Skupić się na uzyskaniu stabilizacji i budowania mięśni wokół stawu. Spróbuj nici, delikatne wygięcia do tyłu i do przodu asymetryczne fałdy tylko pod nadzorem wykwalifikowanego specjalisty. Prawidłowe wyrównanie, zwłaszcza miednicę, ma kluczowe znaczenie. Ostrzeżenie Zawsze zasięgnąć opinii i zgody lekarza specjalistę, jeśli chodzi o kręgosłup. Nawet korzystne pozy mogą okazać się szkodliwe, gdy nieprawidłowo wykonane.

. 462 42 65 111 45 305 168 430

joga na staw krzyżowo biodrowy